نویسندگان نوجوان

ﻧﺎم داﺳﺘﺎن : درﯾﺎ
ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه : ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﺨﺘﺎری ﺳﻦ : 17 ﺳﺎﻟﻪ
ﻣﻮ ﻋﺒﺎﺳﻢ ﺑﭽﻪ ی ﻧﺎﺧﺪا ﺣﯿﺪو ، ﻋﺎﺷﻖ آﻫﻨﮓ و ﮐﺘﺎب ، ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺎﻣﻠﻮ و ﺣﺎﻓﻆ ، ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻪ ﺟﻮﻧﯽ و درﯾﺎ . اﮔﺮﭼﻪ آﻗﺎم ری ﻟﻨﺞ ﺟﺎﺷﻮ ﺑﯽ وﻟﯽ ﯾﺠﻮری ﺳﯿﺖ از درﯾﺎ و ﻣﻮﺟﺎش و ﻃﯿﻔﻮن و ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻨﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ؛ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﺎل ﻫﺎی زﯾﺎدی ﺳﮑﺎن دار ﻟﻨﺞ ﺑﯿﺪه . آدم ﺣﺾ ﻣﯽ ﮐﺮد وﻗﺘﯽ آﻗﺎم از درﯾﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد اﻧﮕﺎر ﺗﻮ رﮔﺎش ﺟﺎی ﺧﻮن آب درﯾﺎ روون ﺑﯽ.
ﺷﻤﺎ ﺳﯽ آﻗﺎم ﺑﮕﯿﻦ ﺟﺎﺷﻮ ، ﻣﺎ ﻣﯿﮕﯿﻢ ﻧﺎﺧﺪا . او روزی ﮐﻪ ﺧﺒﺮ آوردن درﯾﺎ ﻃﯿﻔﻮن ﺷﺪه و آﻗﺎم ﺑﺎ ﺧﻮش ﺑﺮده ﺳﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻮﺷﻪ ای از ای ﺗﻨﻢ ﺣﮏ ﺷﺪه ! ﺗﻮ ﺳﺎﺣﻞ ﻋﺎﻣﻮﻫﺎم ﺟﻮری ﺑﻪ دﻣﺎم ﻣﯿﮑﻮﻓﺘﻦ و ﺳﻨﺞ ﻣﯿﺰدن ﮐﻪ اﻧﮕﺎر آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎرﺷﻮﻧﻪ ! ﻋﻤﻪ ﻫﺎ و ﻧﻨﻪ ام ﮐﻞ ﻣﯽ ﮐ ﺸﯿﺪن و ﯾﺰﻟﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻦ و دی ﭘﯿﺮﻣﻢ ﻻﻻﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪ و ﺷﯿﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد. درﯾﺎ ﻫﻢ اﻧﮕﺎر آﺷﻔﺘﻪ ﺑﯽ و ﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ
ﺗﺸﺮ ﻣﯿﺰد . ﻫﺮ ﺟﻤﻌﻪ ﺗﺎ ﭼﻬﻞ آﻗﺎم ﺗﻮ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺴﺎﻃﻤﻮ ﻫﻤﯽ ﺑﯽ . ﺑﻌﺪش ﻧﻨﻪ ام ﻣﻮﻧﺪ و ﻣﺎ ، ﻣﻨﻈﻮرم از ﻣﺎ ﻣﻮ و دوﺗﺎ ﮐﻮﮐﺎی
دﯾﮕﻪ ام و ﯾﻪ ﺟﻮﺟﻪ ﺧﺮوس. ﻧﻨﻪ ام ﮐﻢ اﻟﮑﯽ ﻧﺒﯽ ﮐﻪ ﺳﯽ ﺧﻮش ﺷﯿﺮ زﻧﯽ ﺑﯽ! ﺳﺎل آﻗﺎم ﮐﻪ رﺳﯿﺪ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ی آﺑﻮآم ﭘﯿﺪا ﺷﺪ. ﺗﺎزه از ﮐﻮﯾﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﯽ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻗﯿﻮﻣﯿﺖ ﻣﺎ ﺑﮕﯿﺮه ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﯾﺎ ﭘﻮل ﻫﺎی ﭘﺲ اﻧﺪاز آﻗﺎم ﺑﺶ ﺑﺪﯾﻢ ﯾﺎ ﻣﺎ ﻣﯿﮕﯿﺮه . اﻣﺎ ﻧﻨﻪ ام ﻧﺬاﺷﺖ ! ﻣﺎ ﺑﻪ دﻧﺪون ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﮐﭙﺮ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﻧﻤﯽ دم . آﺑﻮآم ﻫﻢ ﮐﻪ دﯾﺪ ﺣﺮﯾﻒ ﻧﻨﻪ ام ﻧﻤﯿﺸﻪ ﭘﻮل ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺖ و د ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮد ، اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺣﯿﺪو ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ای ﻫﻢ داﺷﺘﻪ . وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﻮن ﺳﯽ ﺧﻮردن ﻫﻢ
ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﻧﻨﻪ ام ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﮐﺎر ﮐﻨﻪ . او ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺎزه ۱۲ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﯽ و ﻧﻮﺟﻮون. ﻣﯽ رﻓﺖ ﺧﻮﻧﻪ ی از ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮون ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد و
ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎﺷﻮن ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﺮد . دﻟﻢ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﻧﻨﻪ ام ﮐﺎر ﮐﻨﻪ و ﻣﺎ ﺑﺨﻮرﯾﻢ . ﺳﯽ ﻫﻤﯽ درس و ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮﺳﯿﺪم ﻧﻬﺎدم ﮐﻨﺎر ! در ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺘﻢ و ﭼﻦ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﺎرم ﺷﺪه ﺑﯽ ﻓﺮوﺧﺘﻦ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﺗﺎ ای ﮐﻪ ﯾﻪ روز آﻗﺎ ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺪام زد و ﮔﻔﺖ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ آﺧﺮﺷﻮ دﺳﺖ ﻣﺰدم ﺑﺪه ، ﺷﻨﯿﺪن ﻫﻤﯽ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﯽ ﺗﺎ ﺑﺎ ﮐﻠﻪ ﺑﺮم ﺗﻮ ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ و ﮐﯿﺸﻪ ﻫﺎی آرد ۸۰ ﮐﯿﻠﻮﯾﯽ
ری ﮐﻮﻟﻢ ﺑﯽ و از اﻧﺒﺎر ﺗﺎ ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ﺑﺎ ﮔﺮدن ﺑﺎری ﻣﯽ رﻓﺘﻢ . ﺷﻮ ﮐﻪ دﯾﮓ ﻧﺎی ﺗﮑﻮن ﺧﻮردن ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ دﺳﺘﻤﺰدم ﺑﮕﯿﺮم ﺟﻌﻔﺮ آﻗﺎ ﺳﯿﻢ ﮔﻔﺖ: ﺑﭽﻪ ی زرﻧﮕﯽ ﻫ ﺴﯽ ﺟ ﻨﻢ داری از ﻓﺮدا ﺑﯿﻮ ﺑﻐﻞ دﺳﺖ ﺧﻮم . ﻣﻮ، ﻣﻮ ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻣﻮ دﯾﮓ ری اﺑﺮا ﺑﯿﺪم ﺣﺎﻟﻢ دس ﺧﻮم ﻧﺒﯽ … ﭼﯿﺸﺎم ﺗﯿﻠﯽ ﺗﯿﻠﯽ ﻣﯿﺰد و ﻟﺒﻢ ﺗﺎ ﺑﻦ ﮔﻮﺷﻢ ﮐﺶ اوﻣﺪه ﺑﯽ …. ﭘﺎ ﺗﻨﺪ ﮐﺮدم ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﯽ ﺑﺎل درﺑﯿﺎرم. وﻗﺘﯽ ﺟﺮﯾﺎن ﺑﻪ ﻧﻨﻪ ام ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻨﻬﺎ ﯾﻪ آه ﮐﺸﯿﺪ و رﻓﺖ ﺗﻮ اﻧﺪروﻧﯽ ، دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ دﯾﺪم ﺳﺮﺟﻌﺒﻪ ی ﮐﺘﺎب ﻫﺎم
ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻫﯽ ﺑﺎ ﭘﺮ دﺳﺘﻤﺎﻟﺶ ﭼﺸﺎی ﻗﺸﻨﮕﺶ ﭘﺎک ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﯽ ﺑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم و دﯾﮕﻪ ﺑﺮای ﺧﻮم اوﺳﺘﺎ ﺷﺪه ﺑﯿﺪم . ﻋﻠﯽ و رﺿﺎ دﯾﮓ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﯿﺪن و اﻣﺴﺎل ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻦ. دﺳﺘﻤﻮ ﺑﻪ دﻫﻨﻤﻮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ و ﺑﻪ اﻧﺪازه ای ﮐﻪ ﺧﺮج زﻧﺪﮔﯿﻤﻮ درﺑﯿﺎد ﭘﻮل داﺷﺘﯿﻢ. ﺑﻼﺧﺮه ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻧﻤﻮر ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ی ذواﻟﻔﻘﺎری ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ. ﯾﻪ اﺗﺎق
ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ، ﻣﻄﺒﺨﺶ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد و ﭼﺮاﻏﺶ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﯿﺰد و ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﯽ ﻓﯿﻮز ﮐﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﭙﺮوﻧﺪ. ﻓﯿﻮز ﺑﺮق ﺗﻮ ﭘﺴﺘﻮﻫﺎی ﺣﯿﺎط ﺑﻮد و ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﺑﺎ اوﻣﺪن ﺑﺎرون ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺳﻘﻒ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﮑﻪ ﻣﯿﮑﺮد ﻓﯿﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﻞ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ و ﺧﻮﻧﻪ ﻇﻠﻤﺎت ﻣﯽ ﺷﺪ. ای وﻗﺘﺎ ﻧﻨﻪ ، ﭼﺮاغ ﻧﻔﺘﯽ روﺷﻦ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﺮای دوﻗﻠﻮ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ :« اﮔﺮ ا ﯾﺎرن ﻫﯿﭻ ﻏﻢ ﻧﯽ اﮔﺮ دﺷﻤﻦ ﻫﺰاران ﻫﯿﭻ ﻏﻢ ﻧﯽ
اﮔﺮ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺮ ﻓﺮﻗﻢ ﺑﺒﺎره ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺎرون ، ﭘﻨﺎه ﭘﺮوردﮔﺎرن ﻫﯿﭻ ﻏﻢ ﻧﯽ » ﺗﺎ ﺣﻮاﺳﺸﻮن ﭘﺮت ﺑﺸﻪ و ﻧﺘﺮﺳﻦ ، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮش واﮔﻮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺪوﻧﻪ ﺧﺪا ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ. او روز ﻫﻢ روزی ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ، ﺑﻌﺪ اذون ﺻﺒﺢ آﻣﺎده ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﺮم ﺳﺮﮐﺎر و ﻧﻨﻪ ام ﻫﻢ ﻫﯽ زﯾﺮ ﭼﺎﻟﻪ روﺷﻦ ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻮن ﺑﭙﺰه . ﻧﺰدﯾﮑﺎی ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺳﺮآﺳﯿﻤﻪ اوﻣﺪ ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ
، ﺧﺒﺮ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد و ﺟﺎن ﺳﻮز، « ﺧﻮﻧﺘﻮن ﺳﻮﺧﺖ ! » ای ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺪ ﻣﺚ ﭘﺎﻧﺪول ﻫﺎی ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺧﻮﻧﻪ ی آﺑﻮآ و دﻧﮓ دﻧﮓ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ام ﺗﮑﻮن ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮد . ای ﮐﻪ ﭼﻄﻮر رﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ، ﯾﺎدم ﻧﯿﺴﺖ. ﮐﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﯽ و ﻓﻘﻂ اﻧﺒﺎر ﮔﻮﺷﻪ ﺣﯿﺎط ﻧﯿﻤﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد. رﺿﺎ و ﻧﻨﻪ ام اﻧﺘﻘﺎل دادن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ! ﻧﻨﻪ ام ﭘﺎش ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﯽ و رﺿﺎ … ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ رﺿﺎ ۷۰ درﺻﺪ ﺑﻮد ! ﺧﺪارﺣﻤﺶ اوﻣﺪ و ﻋﻠﯽ او روز ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﯽ . ﺳﻪ روزی ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺼﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ و ﻣﻮ و ﻧﻨﻪ ﺗﻮ راﻫﺮوی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دﺧﯿﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﯿﺪﯾﻢ . ﺗﺎ ای ﮐﻪ دﮐﺘﺮ آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﮑﻪ ﻫﺎی اﻣﯿﺪﻣﻮن ﻫﻢ ﺧﺸﮏ ﮐﺮد. رﺿﺎ دﯾﮕﻪ از ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺒﺎﺗﯽ
ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯿﺎد و ﻣﺠﺒﻮرم دﺳﺘﮕﺎه ﻫﺎ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻦ! ﺗﻤﺎم او دوران ﻧﺤﺲ ﺗﻮ ﻫﺎﻟﻪ ای از اﺑﻬﺎم ﮔﺬﺷﺖ. و واﻗﻌﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺳﻮﺧﺖ و ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﯿﭽﻪ ﻣﻮ ﺣﺠﻠﻪ ﺑﺴﺘﻦ! ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺸﯿﯿﻊ ﺟﻨﺎزه ، زﯾﺮ ﺗﺎﺑﻮت رو ﻣﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم آﻗﺎ ﻣﻌﻠﻢ ، ﺟﻌﻔﺮ آﻗﺎ و ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺼﯽ
ﺧﺎﻧﻢ . ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺒﮏ ﺑﻮد ، اﻧﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺧﺎﻟﯿﻪ . ﺻﺪای ﺟﯿﻎ و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﯾﻮﻣﺪ و ﻻﻻﯾﯽ ﺧﻮﻧﺪن ﻧﻨﻪ ام : ﻻﻻﻻ،ﻻﻻی رود ﺟﻮﻧﯿﻢ!
رود ﻗﺸﻨﮕﻢ، ﻻﻻی ﺳﺮو ﺑ ﻠﻨﺪم ……… . ﻧﻨﻪ ام ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮐﻪ او روز ﭼﻪ ﺷﺪه ، ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﺮن ﻣﺪرﺳﻪ ، رﺿﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﺐ داﺷﺘﻪ و ﺑﯽ ﺣﺎل ﺑﯿﺪه ﺳﯽ ﻫﻤﯽ ﻧﻨﻪ ام ﺳﯿﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ و ﺑﻼﺧﺮه ﭼﺮاغ ﺳﻮﺳﻮ زن
آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎر دﺳﺘﻤﻮن ﻣﯿﺪه و ﮐﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺟﻮری ﻣﯽ ﺳﻮزه ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﺻﻼ ﺧﻮﻧﻪ ای ﻧﺒﻮده. ﻧﻨﻪ ام ﻣﯿﺨﻮاد ُﺑﺪوﻋﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﺎش ﻣﯿﺮه ﺗﻮ ﭼﺎﻟﻪ ﺗﺸﯽ و ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ دادﺷﻮن ﻣﯿﺮﺳﻦ و ﺑﻪ زور ﻧﻨﻪ ام ﻣﯽ ﮐﺸﻮﻧﻦ ﺑﯿﺮون ﺗﺎ آﺗﺸﻨﺸﺎﻧﺎ ﺑﻼﺧﺮه رﺿﺎ ﻣﯿﺎرن ﺑﯿﺮون اﻣﺎ ﭼﻪ رﺿﺎﯾﯽ ، ﭼﻪ رﺿﺎﯾﯽ ﺟﺰﻏﺎﻟﻪ ﺷﺪه و ﻧﯿﻤﻪ ﺟﻮن . ﻧﻨﻪ آﻗﺎ و داﯾﯽ ﻫﺎم ﺑﻌﺪ ﻫﻔﺖ رﺿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﯾﮏ ﻣﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺼﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪﯾﻢ . زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻮ ﺷﺪه ﺑﯽ ﻋﯿﻦ ﯾﻪ ﭘﺎزل ۴۰ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﺼﻔﺶ رو ﻣﯿﭽﺴﺒﻮﻧﺪی و
ﻓﮏ ﻣﯿﮑﺮدی دﯾﮕﻪ ﺗﻤﻮﻣﻪ ، ﯾﻬﻮ ﯾﻪ دﺳﺘﯽ از ﻏﯿﺐ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﮐﻞ ﭘﺎزل رو ﺑﻬﻢ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. « دوﺷﻨﺒﻪ ۱۵ ﻓﺮوردﯾﻦ » ﻧﻨﻪ: ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮﯾﻢ ﺑﻮﺷﻬﺮ ، ﺧﻮﻧﻪ ی آﻗﺎم اﯾﻨﺎ ﻣﮓ ﭼﻘﺪر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ ؟ ﻣﻬﻤﻮن ﯾﻪ روزش ﺧﻮﺑﻪ ، دوروزش ﺧﻮﺑﻪ ﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﯾﮏ ﻣﺎه
! ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ : ﻧﻨﻪ ﭼﻨﮕﯿﺰ ﻫﻢ ﺑﺒﺮﯾﻢ؟ ﻧﻨﻪ ام ﮔﻔﺖ: او ﻣﯽ ﺧﯽ ﮐﺠﺎ ﺑﯿﺎری دﯾﮓ ! ﺧﻼﺻﻪ از ﻋﻠﯽ اﺻﺮار و از ﻧﻨﻪ ام اﻧﮑﺎر. ﺗﺎ ﺑﻼﺧﺮه رﺳﯿﺪﯾﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﻋﻘﺐ واﻧﺖ ﻣﺶ ﺟﻠﯿﻞ (ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺼﯽ ﺧﺎﻧﻢ) ، ﮐﻨﺎر ﻫﻤﻪ ی اوﻧﭽﻪ از ﺧﻮﻧﻪ ی اش ﮔﺮﻓﺘﻤﻮ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﯽ . ﭼﻨﮕﻮ
ﻧﻬﺎدﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺼﯽ ﺧﺎﻧﻢ و ﺑﺎ اﺷﮏ و زاری ﻋﻠﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻮﺷﻬﺮ ! ﭼﻤﺪون ﺳﺒﺰ ﺗﯿﺮه ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ ﻧﻨﻪ ام ﮐﻪ ﭼﺮﻣﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﯽ دﺳﺖ ﻣﻮ ﺑﻮد و ﻋﻠﯽ درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ آﺳﺘﯿﻨﺶ اﺷﮑﺎش ﭘﺎک ﻣﯽ ﮐﺮد ، دﺳﺖ ﻧﻨﻪ ام ﺳﻔﺖ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﯽ و ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻧﻨﻪ ام ﺑﺎ
ﻟﻨﮕﺮ ﺑﻪ در ﺳﻔﯿﺪ زﻧﮓ زده ﮐﻮﺑﯿﺪ! ﺻﺪای ﻟﺦ ﻟﺦ دﻣﭙﺎﯾﯽ اوﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﻧﻨﻪ آﻗﺎ در ﺑﺎز ﮐﺮد . درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻨﺰ ﮐﺮده روﺳﺮی ﺳﺎﺧﺘﻪ ای ﺳﺮ ﮐﺮده ﺑﯽ و ﺳﯿﮕﺎر ﺑﺎرﯾﮑﯽ ﺑﯿﻦ ﻟﺒﺎش ﺑﯽ و ﺑﺎ اﺧﻢ و ﻧﯿﻤﭽﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻪ دﻧﺪوﻧﺎی ﻧﯿﻤﻪ زردش ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ
ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ، ﻧﻨﻪ ام در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ : ﺧﻮش اوﻣﺪی ، ﻏﻢ آﺧﺮت ﺑﺎﺷﻪ . ﻧﻨﻪ آﻗﺎ اﺻﻠﯿﺘﺶ آﺑﺎداﻧﯽ ﺑﻮد. ۱۰ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﮐﻪ دی رﺣﯿﻢ ﺑﺎ ﻋﺰراﺋﯿﻞ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ی ﺑﯿﻤﺎری ﻫﻤﺮاه ﺷﺪه ﺑﻮد. آﻗﺎﺟﻮن ﺑﺎ ﻣﻠﻮک ﯾﺎ ﻫﻤﻮن ﻧﻨﻪ آﻗﺎ ازدواج ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺧﻮﻧﻪ ی ﭘﺪری ﻧﻨﻪ ام، ﺣﯿﺎط درﻧﺪﺷﺖ و ﺑﺰرﮔﯽ داﺷﺖ ، دوﺗﺎ درﺧﺖ ﻧﺎرﻧﺞ و ﺟﻤﺒﻮ ﮔﻮﺷﻪ ﺣﯿﺎط ﺑﯽ و ﺣﻮض ﻣﺮﺑﻌﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺰرﮔﯽ وﺳﻂ
ﺣﯿﺎط ﮐﻪ ﺟﻠﺒﮏ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و آﺑﺶ ﺑﻪ زردی ﻣﯽ زد. ﺳﻪ ﺗﺎ اﺗﺎق داﺷﺖ و ﯾﻪ ﺣﻤﻮم دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﺣﯿﺎط. ﻧﻨﻪ آﻗﺎ ﺳﯽ ﻧﻨﻪ ام از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻪ ، ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣ ﺤﻠﯽ ﻧﻮﻧﻮان، زﻧﺶ ﻣﺮده و ﺧﻮش و دﺧﺘﺮش ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ
، ﻣﺮد ﺑﯽ ﺷﯿﻠﻪ ﭘﯿﻠﻪ اﯾﻪ . ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻋﺰﺗﻮ و ﻣﯿﺶ ﻣﺼﻄﻔﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ، ۹ ﺗﺎ دﺧﺘﺮ دارن ﻫﻤﺸﺸﺶ ﻣﺠﺮد! اﻧﮕﺎرﮐﯽ ﻫﯿﭻ ﺷﺘﺮی ﺣﺘﯽ ﮔﺬرش ﻫﻢ در ﺧﻮﻧﻪ ی اوﻧﺎ ﻧﯿﺎﻓﺘﺪه . ﻧﻨﻪ ام ﺳﺮی ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺗﮑﻮن داد و ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه ﺑﺨﺖ دﺧﺘﺮای ﻋﺰﺗﻮ ﺳﯿﺶ ﻣﻬﻤﻪ و اﺻﻼ ﻫﻢ ﮐﻼﻓﻪ ﻧﺸﺪه !! ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ از اوﻣﺪﻧﻤﻮن ﺑﻪ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ و دﻟﻢ ﻟﮏ زده ﺑﯽ ﺳﯽ ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ و ﺟﻌﻔﺮ آﻗﺎ ، ﺳﯽ ﮐﺎرون ، ﺳﯽ ﮔﻨﺠﯿﺸﮑﺎ ﺳﯽ ﭼﻨﮕﻮ ، ﺣﺘﯽ ﺳﯽ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺳﻮﺧﺘﻪ! از روزی ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺣﺲ ﺧﻔﮕﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻧﮕﺎر ﯾﮑﯽ دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ رو ﺑﻠﻮرﯾﻢ و ﻫﯽ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺪه ، ﻫﯽ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺪه ﺑﺮای ﻓﺮار از ای ﺣﺲ ﭘﺘﻮ و ﺑﺎﻟﺸﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ رﻓﺘﻢ ری ﺑﻮم ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﺨﺖ ﻗﺪﯾﻤﯽ آﻗﺎﺟﻮن ﺑﻼاﺳﺘﻔﺎده او ﮔﻮﺷﻪ اﻓﺘﺎده، ﮔﻮﺷﻪ ی دﻧﺠﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ آﺳﻤﻮن و ﺳﺘﺎره ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﺷﻮ ﻧﺸﯿﻨﯽ . ( ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ۴ اردﯾﺒﻬﺸﺖ ﻣﺎه). ﺧﺎﻟﻮ رﺣﯿﻢ اﻣﺮوز ﮐﻪ اوﻣﺪ ﺑﺎﺧﻮش ﻣﯿﻮه آورده ﺑﯽ و ﻣﻮی، دﺳﺘﺶ درد ﻧﮑﻨﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ زﻧﺶ و ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺳﯽ ﻫﻤﯽ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﻣﻮی ﻫﻢ ﮐﻠﯽ ﻣﺎرﮔﺶ ﻣﯿﺪن و اذﯾﺘﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ . ﺧﺎﻟﻮ رﺣﯿﻢ: ﻋﺒﺎس ، داﯾﯽ ﯾﻪ وﻗﺖ ﺧﺪاﯾﯽ ﻧﮑﺮده ﮔﻤﻮن ﻧﮑﻨﯽ ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮام دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ ﺑﺸﻢ ای ﻣﯿﮕﻤﺎ! ﺧﺪا ﺳﺮ ﺷﺎﻫﺪه ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﻮت و ای ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻧﺮی ﻣﯽ ﮔﻢ، ﻣ ﺤﻠﯽ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ﻣﻮﻫﻢ ﺗﻮ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم. ﻋﺒﺎس: دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ
ﺧﻮﻣﻢ دﻟﻢ ﻟﮏ زده ﺳﯽ ﺧﻤﯿﺮ و ﮔﺮﻣﺎی ﺗﻨﻮر و ﺑﻮی ﻧﻮن ﺗﺎزه رﯾﺶ ﻓﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﺒﺮت ﻣﯿﺪم . ﻧﻨﻪ آﻗﺎ: ﭼﻪ ﻓﮑﺮی، ﭼﻪ ﭼﯽ ، د ﻣﻔﺖ ﺧﻮری و ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﺑﺴﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮی ﺳﺮﮐﺎر ، ﮐﻨﮕﺮ ﺧﻮردﯾﻦ و ﻟﻨﮕﺮ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﻟﺤﺎف ﭘﻬﻦ ﮐﺮدﯾﻦ. ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻦ
ﻗﻠﺐ ﻧﻨﻪ ام ﻣﺚ اﻓﺘﺎدن ﻟﯿﻮان ﭼﯿﻨﯽ رو زﻣﯿﻦ ﺑﻮد . ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ زود رﻓﺘﻢ ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ و ﺑﻌﺪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدن ﺧﻮم ﺑﻪ اوﺳﺘﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم. ( ﺷﻨﺒﻪ ۱۰ اردﯾﺒﻬﺸﺖ ﻣﺎه). ﻋﺼﺮ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ دﯾﺪم زﻧﺎی ﻣﺤﻞ ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪن! از رﺿﺎ ﮐﻪ دم در ﺑﯽ
ﭘﺮﺳﯿﺪم ﺧﯿﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻪ ﺷﺪه ؟ رﺿﺎ: ﻫﯿﭽﯽ ﮐﻮﮐﺎ ﯾﻪ ﻣﺮدی اوﻣﺪه ﻟﺒﺎﺳﻬﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﮔﺸﺎد ﺗﻨﺸﻪ و ﻣﺚ زﻧﺎ ﻟﭽﮏ ﺑﺴﺘﻪ . زﻧﺎ ﺑﺎش
ﻣﯿﮕﻦ ﻫﻨﺪو، اﻧﮕﺎر ﻓﺮدا ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ . ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪا ﺷﺪن اﺳﻤﺶ دوﯾﺪ و رﻓﺖ . ﺑﻌﺪ ﺷﺴﺘﻦ دﺳﺖ و روم رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺣﺎل و ﺗﮑﯿﻪ زده ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺸﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪم : ﻧﻨﻪ؟ ﻫﻨﺪو ﮐﯿﻪ؟ ﺳﯽ ﭼﻪ اوﻣﺪه؟ ﻧﻨﻪ: ﻣﯽ ﮔﻦ آﯾﻨﺪه ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ ! ﻧﻨﻪ آﻗﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﯿﺪه
ﮐﻒ دﺳﺖ ﯾﮑﯽ دﺧﺘﺮای ﻋﺰﺗﻮ ﺧﻮﻧﺪه و ﺳﯿﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻪ ۱۸ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﮐﻪ رﺳﯿﺪ ﮐﻮر ﻣﯽ ﺷﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ اﻟﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺎﺷﺎﻻا ﻫﺰار ﻣﺎﺷﺎﻻا دﺧﺘﺮش ﺳﺎﻟﻢ و ﻗﺸﻨﮓ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺗﺎ ﯾﻪ آدم ﭘﯿﻞ داری ، ﮐﺸﺘﯽ داری ، ﭼﯽ ﺳﯿﺶ ﺑﯿﺎد . دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘ ﻨﺠﻪ ی ا ﻓﺘﻮ اﻣﺎ از ﺑﺨﺖ ﮐﺞ ﻋﺰﺗﻮ ﻧﻪ ﮐﺮه ﺧﺮ ﺳﻮاری رد ﻣﯿﺸﻪ ﻧﻪ ﻗﺎﯾﻖ ﺳﻮاری ! ﻃﺒﻖ روال ﻫﺮﺷﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ری ﭘﺸﺖ ﺑﻮم ، ری راه ﭘﻠﻪ ﭘﺸﺖ
ﮐﻮﻟﺮ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻮم ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻮم ﻧﻨﻪ آﻗﺎ وﺻﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﺿﺒﻂ واﮐﻤﻦ ﯾﺎدﮔﺎر ﻧﺎﺧﺪا ﺣﯿﺪو آﻫﻨﮓ ﻫﺎی ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ﭘﺨﺶ ﮐﺮدم . وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﮔﻮش ﺑﺪم و ذﻫﻨﻢ ﯾﻬﻮ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ ری ﻫﻨﺪو و ﺣﺮﻓﺎش ، اﮔﻪ دﺧﺘﺮو ﮐﻮر ﺑﺸﻪ ﭼﯽ؟ ﺧﺪاﯾﺎا ﺑﺪﺑﺨﺘﯿﺎا و ﮐﻮر ﺑﯿﺪن ﮔﺮه ﻫﺎی زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮم ﮐﻢ ﺑﯽ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﺰﺗﻮ ﻫﻢ ﺷﺪ ﻗﻮز ﺑﺎﻻی ﻗﻮز ! ﺣﺎﻻ اﺻﻦ ﻫﻨﺪو ﻫﻢ ی ﭼﯽ
ﺳﯽ ﺧﻮش ﮔﻔﺘﻪ ! ﯾﻨﯽ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ؟ اﺻﻦ وﻟﺶ ﮐﻮﻫﺎا!! وﻟﯽ ﮔﻨﺎﺷﻨﺎا ﯾﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ رﻗﺺ ا ﻓﺘﻮ ری درﯾﺎ ﺑﺒﯿﻨﻪ ؟. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﻨﻪ اش؟
ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺎزی دﻟﻔﯿﻨﺎ ری او ؟ ﭼﯿﺸﺎی ﺗﺮ آﺳﻤﻮن؟. ﺣﯿﻒ ﻣﯿﺸﻪ ، ﺣﯿﻒ ! ( ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ۱۵ اردﯾﺒﻬﺸﺖ ﻣﺎه ). ﯾﻪ ﺗﻨﮓ آب ﯾﺦ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ری ﺑﻮم . رو ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و زوﻧﯿﻢ ﺗﻮ ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﺮم ﺑﺎﻻ، ﻣﻪ ﺟﻮﻧﯽ اﻣﺸﻮ ﻗﺸﻨﮓ ﺷﺪﯾﺎ دوﺑﺎره داری دل از ﮐﺪوم ﺑﯽ دﻟﯽ ﻣﯽ ﺑﺮی؟ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺷﻮ ﻫﻢ ﺧﻮش ﻧﺸﺴﺘﻪ رو ﺗﻨﺖ ﻣﺒﺎرﮐﺎا ﺑﺎﺷﻪ ! ( ﺟﻤﻌﻪ ۱۶ اردﯾﺒﻬﺸﺖ ﻣﺎه ﺗﻮ ﻫﻮای ﺑﻬﺎری ﺑﻮﺷﻬﺮ ). اﻣﺮوز
ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و ﻣﺸﺘﺮی ﻫﺎ ﺻﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ، دﯾﮕﻪ آﺧﺮای ﺻﻒ ﻧﻮﺑﺖ زﻧﺎ ﺑﻮد ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﻧﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﻌﺪش ﻓﻘﻂ دوﺗﺎ ﻣﺮد ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد و ﻧﻮن ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﺪ . ﭘﻨﺞ ﺗﺎی ﺧﺎﻧﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ و دوﺗﺎ ﻧﻮن آﻗﺎ ﻫﻢ دادم ﮐﻪ دﯾﺪم دﺳﺘﺒﻨﺪ ﺑﺎرﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﻮی ﻧﺎی ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﺎش آوﯾﺰون ﺑﯽ و ﻣﺎﺑﯿﻨﺶ ﻫﻼل ﻫﺎی ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻣﺎه ! اﻓﺘﺎده رو ﭘﯿﺸﺨﻮن ﺟﻠﻮ ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ، ﺣﺘﻤﯽ ﺑﺮا ﻫﻤﯽ
ﺧﺎﻧﻮم آﺧﺮی ان. دﺳﺘﺎم ﺷﺴﺘﻢ و ﺳﺮﯾﻊ دوﯾﺪم ﺑﯿﺮون ﺗﺎ ﻧﺮﻓﺘﻪ ، دﺳﺘﺒﻨﺪش ﭘﺲ ﺑﺪم . دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ رﻓﺖ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﻮﻣﻮن ﺟﻠﻮ در ﺧﻮﻧﻪ ی ﻋﺰﺗﻮ واﯾﺴﺘﺎد ، ﺧﺎﻧﻮم ، ﻫﯽ ﺧﺎﻧﻮم …. ای ﺧﺪا ﺣﮑﻤﺘﺖ ﺷﮑﺮ ، از ﺑﺲ ﺑﻪ ﻋﺰﺗﻮ و دﺧﺘﺮاش ﻓﮏ ﮐﺮدم ﯾﮑﯿﺶ ﺟﻠﻮم دراوﻣﺪ ! ﻋﺒﺎس : ﺧﺎﻧﻮم واﯾﺴﺎ دﯾﮕﻪ از ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ دارم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯽ دوﺋﻢ ! آﺳﻮ : ﭼﻪ ﺣﺮﻓﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻮ ﻣﯿﺪوﯾﺪی ﮐﻪ ﭼﻪ ؟؟ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯽ؟ ﻋﺒﺎس : ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﯽ ﺧﺎﻧﻮم دﺳﺘﺒﻨﺪت ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺳﯽ ﭼﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﯽ زﻧﯽ . ﻏﺮق ﭼﯿﺸﺎی ﻣﺚ آﺳﻤﻮﻧﺶ ﺷﺪه ﺑﯿﺪم، اﻧﮕﺎر ﭼﺸﺎش …….. ﺟﺰر و ﻣﺪ درﯾﺎ ﺑﯽ و دﻟﻔﯿﻨﺎ ﺗﻮش ﺷﯿﺮﺟﻪ ﻣﯽ زدن ، ﺑﺎد ﻣﯽ ﯾﻮﻣﺪ و زﻟﻔﺎی ﻣﺸﮑﯿﺶ ﺗﮑﻮن
ﻣﯽ داد. ﻧﮑﻨﻪ ای ﻫﻤﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻗﺮاره ﮐﻮر ﺑﺸﻪ؟ ﻧﮑﻨﻪ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺸﺎش ﻧﺒﯿﻨﻪ؟ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ داغ ﺷﺪه ﺑﯽ و ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻗﻠﺒﻢ ﻃﻮری ﺑﻮم ﺑﻮم ﻣﯽ ﮐﺮد اﻧﮕﺎر ﺳﻮار ی ﺗﺮن ﻫﻮاﯾﯽ ﺷﺪم و ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش ﺧﺮاﺑﻪ ! ﺑﺎ اوﻣﺪن ﻣﯿﺶ ﻣﺼﻄﻔﯽ از ﺳﺮﮐﻮﭼﻪ ﺗﻨﺪی دﺳﺘﺒﻨﺪش از دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ و رﻓﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ، در ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺟﺎی ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﻫﻢ ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎرﮐﯽ ﻓﯿﻠﻢ ﺗﻮ ﻫﻼل ﻣﺎه دﺳﺘﺒﻨﺪش ﻧﺨﮑﺶ ﺷﺪه و ﺑﺎش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. دوﺑﺎره ﻣﻮ و ﭘﺸﺖ ﺑﻮم و ﻣﻪ ﺟﻮﻧﯽ . ﻣﻪ ﺟﻮﻧﯽ اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ اﻣﺮو ﮐﯽ دﯾﺪم
؟ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ دﺧﺘﺮ ﺷﺎه ﭘﺮﯾﻮن ، ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺧﻠﻖ ﺧﺪا ای ﻗﺪ ﻧﺎز و ﻗﺸﻨﮓ ﭼﺸﺎش آﺑﯽ آﺑﯽ ، ﻣﻮﻫﺎش ﻣﺸﮑﯽ ﻣﺸﮑﯽ ﮔﻤﻮﻧﻢ دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﺑﻮد ؟ ﻗﺸﻨﮓ اﺧﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد . ﺑﺎ واﮐﻤﻦ آﻫﻨﮕﯽ ﭘﺨﺶ ﮐﺮدم ، و داﺷﺘﻢ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﺧﻮرد ﺗﻮ ﺳﺮم! آخ ؟ ﮐﯽ ﺑﻮد؟ ﺻﺪای ﻇﺮﯾﻔﯽ از او ﺳﺮ راه ﭘﻠﻪ ﺑﻮم اوﻣﺪ، آﺳﻮ : ﻣﻮ ﺑﻮدم ! ﺣﺮﻓﯽ داری ؟ ﻫﺮﺷﺐ ﻫﺮﺷﺐ ﻣﯿﺎی رو ﺑﻮم، وﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ، ﻫﺴﺘﯽ
! ﺻﺪات ﻣﯿﺎد !ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ ، آﻫﻨﮓ ﻣﯽ زاری . ﮐ ﻠﻮم ﮐﺮدی ﺳﯽ ﭼﻪ دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داری ﻧﻤﯽ زاری ﺗﻮ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ ، ﻧﻤﯽ زاری ﺑﻪ ﮐﻮر ﺑﻮدن ﺧﻮم ﺑﻤﻮﻧﻢ ، ﮐﺎری ﮐﺮدی ﻫﻤﺶ ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﺟﻮﻧﯿﺖ ﺑﺒﯿﻨﻢ ، ﺳﺘﺎره ﻫﺎ درﯾﺎ ، ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﻣﻮ ﻗﺒﻞ ﺗﻮ ای ﺟﻮر ﻧﺒﻮدم ! ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم ، ﻫﻤﭽﯽ ﺗﮑﺮاری و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﺑﺎﺷﻪ . داﺷﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﻣﯽ اوﻣﺪم ، از روزی ﮐﻪ اوﻣﺪی ﻫﻮاﯾﯿﻢ ﮐﺮدی ! ﮐﺎری ﮐﺮدی ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﻪ ، ﻧﺨﻮام ﮐﻮر ﺑﺸﻢ ، ﻣﻮ ، ﻣﻮ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﮐﻮر ﺑﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ ﭼﯿﺸﺎی ﺗﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ . ﭘﺸﺖ ﻫﻢ و رﮔﺒﺎری ﺣﺮف ﻣﯽ زد و ﺧﻮش ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد . ﻣﻮ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﮑﻮن ﺧﻮردن ﺧﺎل ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺎﻻی ﻟﺐ ﻫﺎش ﻣﯽ دﯾﺪم . ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﻪ آﻓﺮﯾﺪی، اﻣﺎ ووﯾﺴﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻮری؟ ﯾﻨﯽ؟ ﯾﻨﯽ؟ ﭘﺮی ﻫﻤﻮ آﺳﻮﻋﻪ ؟ ﺧﺪاﯾﺎ ﺣﯿﻔﺖ ﻧﻤﯿﺎد ﻧﻮر از ای ﭼﯿﺸﺎی ﻗﺸﻨﮕﻮ ﺑﮕﯿﺮی ؟ ﻋﺒﺎس : ﺑﯿﻮ ای ور ﺑﻮم آﺳﻮ: ﻧﻤﯿﺎم ﭼﻪ ﻣﻌﻨﯽ داره اﺻﻦ ؟ ﻋﺒﺎس: ﺧﻮ ﻫﻤﻮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﺑﺸﯿﻦ ﺑﯿﻮ ﺑﺎ ﻫﻢ آﻫﻨﮓ ﮔﻮش ﮐﻨﯿﻢ . ( ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ۲۲ ﺧﺮداد ﻣﺎه ) ﻧﻨﻪ ام ای روزا ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﯽ و ﻣﺚ ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ ﺣﺒﺴﺶ ﮐﺮدن ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯽ زد . دﻟﺘﻨﮓ ﺑﯽ، ﻫﯽ از ﮐﺎرون ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﻣﺼﯽ ﺧﺎﻧﻢ و ﯾﻪ ﺧﻂ درﻣﯿﻮن ﻫﻢ ﺣﺮﻓﺎش ﻋﻠﯽ ﺑﯽ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ و ﻏﺮﯾﺒﯿﺶ ﺗﻮ آﺑﺎدان ، ﻧﻨﻪ ام ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ اﮔﻪ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ آﺑﺎدان ، اوﻧﺠﺎ ﻣﻮ ﻏﺮﯾﺒﻢ ، ﻣﻮ ﺗﻨﻬﺎم ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻫﺰار ﻫﺰار آدﻣﻢ دورم ﺑﺎﺷﻪ وﻗﺘﯽ دﻟﻢ ﻧﯿﺲ وﻗﺘﯽ آﺳﻮ ﻧﯽ ﻏﺮﯾﺒﻢ ، ﺑﯽ ﮐﺴﻢ! دل ﻣﻮ ﺑﻼﺧﺮه اﯾﻨﺠﺎ رﯾﺸﻪ زده ، ﻧﻤﯿﺸﻪ ! ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ . ﺗﯿﺮ ﺧﻼص ای ﺑﯽ ﻗﺮاری ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺼﯽ ﺧﺎﻧﻢ زد و ﺗﻠﻔﻦ اﻣﺮوزش ﻋﺼﺮ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ از ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ، داﺷﺘﻢ ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ای ﺑﯿﺪم ﮐﻪ اﻣﺸﻮ ، ﻗﺮاره ﺑﺎ آﺳﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺎﺗﻮق
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮ ﯾﻨﯽ ﭘﺸﺖ ﺑﻮﻣﯽ ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ ﺷﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻫﺎی دوﺗﺎﯾﯽ ﻣﻮ اوﻧﺠﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ . آﺳﻮ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ﻣﯽ ﯾﻮﻣﺪ ﭘﺸﺖ در و ﺑﺎ ﭼﺎدر ﮔﻠﺪار ﻧﺎزﮐﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻓﺮق ﺳﺮش ﭘﻮﺷﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﺪرﻗﻪ ام ﻣﯽ ﮐﺮد و آﯾﺖ اﻟﮑﺮﺳﯽ
ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ! و ﻣﻮ، ﻣﻮ دﻟﻢ ﻏﻨﺞ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻓﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻣﯿﺸﻪ اﮔﻪ ﯾﻪ روزی ، دوﺗﺎﯾﯽ ، زﯾﺮ ﯾﻪ ﺳﻘﻒ ﮐﻮﭼﯿﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ . ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺑﻮم ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻫﺎﻣﻮ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪم آرزوت ﭼﯿﻪ؟ آﯾﻨﺪه ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ؟ ﮔﻔﺖ: ﺳﯽ ﭼﻪ از آﯾﻨﺪه ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ ؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ
ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ای ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯿﺎی ﺑﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ! وﻟﯽ اﻻن دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺣﺘﯽ اﮔﻪ روزی ﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﻢ اﮔﻪ ﭼﺸﺎم ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺸﻪ ، ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ! ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺻﺪات ﺑﺎ آﻫﻨﮕﺎت ﺑﺎ ﺷﺎﻣﻠﻮ و ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﯽ ﺑﺰاری ﻣﻮﻫﻢ دﻧﯿﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ!! ﻧﻨﻪ ام ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎرم و ﮔﻔﺖ :
ﻋﺒﺎس ، دی اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﭼﻪ ﺷﺪه! ﻣﺼﯽ ﮔﻔﺖ : دوﻟﺖ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺳﯽ ﻣﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ، ﺳﻪ ﺗﺎ ﮐﻮﭼﻪ اور ﺗﺮ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻗﺒﻠﯽ ….. دﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ! ﻣﻮ ﻧﻮن ﺑﭙﺰم ، ا ﻓﺘﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺮه ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﯿﺶ رﺿﺎ …. ﺗﻮ ﺑﺮی ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ، ﻋﻠﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﮕﻮ ﺑﺎزی ﮐﻨﻪ … ﻧﻨﻪ ام ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻮ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﻢ ﻣﻮ اﻣﺎ ﺑﻪ آﺳﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻧﺪﯾﺪﻧﺶ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ، ﯾﻨﯽ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺷﯿﻢ ﻫﻤﯽ ﻗﺪر ﺑﻮد؟ اﮔﻪ ﺑﺮم، اﮔﻪ ﺑﺮﮔﺮدم آﺑﺎدان ﻫﺮوﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ آﺳﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﭼﺸﺎش ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد . ﺑﻮی ﻧﻮن ﮐﻪ ﻣﯿﺎد و در ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ﮐﻪ رد ﻣﯽ ﺷﻢ آﺳﻮ ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد . ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻠﻮ و ﺣﺎﻓﻆ ﺑﺒﯿﻨﻢ آﺳﻮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؛ ﮐﺠﺎ ﺑﺮم ، ﮐﺠﺎ ﺑﺮم ﮐﻪ ﻧﻪ
ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻪ آﺳﻤﻮن ﺗﺎ آﺳﻮ ﯾﺎدم ﻧﯿﺎد. ﮐﺠﺎ ﺑﺮم ﭘﺸﺖ ﺑﻮم ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻫﯿﺸﮑﯽ ﭼﺸﺎش آﺑﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ؟ ﭼﺠﻮری ﯾﺎدم ﺑﺮه؟
(۲۹ ﺧﺮداد ﻣﺎه ). اﺻﺮار ﻫﺎی ﻧﻨﻪ ام و دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺳﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮد ﮐﻪ دل ﺑﮑﻨﻢ ! ﮐﻪ دﻟﻢ از رﯾﺸﻪ درﺑﯿﺎرم و ﺑﺰارم ﺗﻮ ﭘﺎﮐﺖ ﻧﺎﻣﻪ و ﺷﻮ آﺧﺮی ﺑﺪم دﺳﺘﺶ و ﺑﮕﻢ : آﺳﻮ ، آﺳﻤﻮﻧﻮم وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ازم ﻧﺎراﺣﺖ و رﻧﺠﻮر ﺑﻮدی ﺑﺎزش ﮐﻦ . و او ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﮕﻪ: ﮔﻨﺎ،
ﺳﯽ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ازت ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﻮ ای ﻗﺪ دﻟﺖ ﻣﺚ ﺑﻮﭼﯿﻞ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﮐﻪ ﮔﻤﻮن ﻧﮑﻨﻢ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﻨﯽ! و ﻣﻮ ﺧﯿﺮه ﺗﻮ ﭼﯿﺸﺎش ﺟﻮری ﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﭼﺸﺎﻣﻢ ﺑﺴﺘﻪ ام ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ . ﺑﻐﻀﯽ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﻋﺰﯾﺰ ﺟﻮﻧﯽ ﻣﯿﮕﻢ و از ﺑﻮم ﻣﯿﺎم ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎم اﻧﮕﺎر وزﻧﻪ ی ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﺴﺘﻦ و ﻫﯽ ﻋﺠﻠﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﻦ ﮐﻪ ﺑﺮو، ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ! ﺳﯽ ﭼﻪ ووﯾﺴﺎدی ! (ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ آﺳﻮ) ای ﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ
ﻣﯽ روی ﺑﻪ ﺳﻮﯾﺶ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺑﺒﻮس روﯾﺶ ﺳﻼم ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻄﻮری ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ و از اﺣﺴﺎﺳﻢ ﺑﺮات ﺑﮕﻢ ، ﻗﺒﻼ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﯿﺪم ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺮﻓﺘﻢ و ﺷﯿﺶ ﮐﻼس ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﻮاد ﻧﺪارم ، اﻣﺎ ازم ﺑﭙﺬﯾﺮ. از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اوﻣﺪی ﻣﻮ ﺗﻮ ﭼﯿﺸﺎی آﺑﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ،
ﻧﻨﻪ ات ﺧﻮب اﺳﻤﯽ روت ﻧﻬﺎده! ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ اﺧﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ وﻟﯽ ﺧﻨﺪه ﻫﺎت ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮه ، ﺑﺨﻨﺪ ! ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺨﻨﺪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﺮم! ﻧﻨﻪ ام ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ، ﻋﻠﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﻧﻨﻪ آﻗﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ ﯾﻮﻣﺪ از ای ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ ، ﭘﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺟﺪا ﺑﮕﯿﺮم . ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﯿﻢ! ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺮم اﮔﻪ ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻢ ﻧﻨﻪ ام ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ . ﮐﯽ ﺧﺮج ﺷﻮ ﻣﯽ داد ؟ ﮐﯽ ﺑﺎﻻ ﺳﺮﺷﻮ
ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ؟ ﻧﻨﻪ داغ ﯾﻪ اوﻻد دﯾﺪه ﺑﯽ اﮔﻪ ﻣﻮﻫﻦ ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻢ دق ﻣﯽ ﮐﺮد . ﻫﺮﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻮﺟﯿﺢ ﮐﺮدن اﻟﮑﯽ ! رﻓﺘﻢ، ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺮم . اﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدم ﻗﻮل ﻣﯽ دم. ﻗﺴﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرم ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم . ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﺷﺪ ؟ ﻧﺪوﻧﺴﺘﻢ. ﯾﻬﻮ دﯾﺪم
ﺗﻮ اﺗﻮﺑﻮس آﺑﺎدان _ﺑﻮﺷﻬﺮ ری ﺻﻨﺪﻟﯽ آﺧﺮی ﻧﺸﺴﺘﻢ . ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ! دﯾﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ . دوری ، ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﻣﯿﺮم ﭘﯿﺶ آﺳﻮ . ﺑﺶ
ﻣﯽ ﮔﻢ دﯾﺪی، دﯾﺪی ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ! دﯾﺪی ﺑﯽ وﻓﺎ ﻧﺒﻮدم ! دﺳﺘﺶ ﻣﯽ ﮔﯿﺮم ﻣﯽ رﯾﻢ ﺳﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻮ ، ﻣﯿﺎﯾﻢ آﺑﺎدان ﯾﺎ اﺻﻦ، اﺻﻦ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺳﯿﺶ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮم ﺑﺎﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ! ﺳﯿﺶ ﺣﺎﻓﻆ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﻢ آﻫﻨﮓ ﮔﻮش ﻣﯽ دﯾﻢ ﻣﯽ رﯾﻢ ﺳﯿﻨﻤﺎ. ﺑﺎزم
ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﺷﺪ ! ﺑﻪ ﺧﻮم اوﻣﺪم دﯾﺪم ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ام ﺑﺎ ﭘﺎی ﭘﯿﺎده و ﯾﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ آﻻﻟﻪ ی زرد رﻧﮓ ، از ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ از ﮐﻮﭼﻪ ی اول و دوم ﮔﺬﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮم ﮐﻪ اوﻣﺪم رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻧﻨﻪ آﻗﺎ دﯾﺪﻣﺶ ، دﯾﺪﻣﺶ اﻣﺎ …. داﺷﺖ از در ﺧﻮﻧﻪ
ﻣﯽ ﯾﻮﻣﺪ ﺑﯿﺮون ﻫﻨﻮزم ﻣﻮﻫﺎش ﻣﺸﮑﯽ ﻣﺸﮑﯽ ﺑﯽ ﻫﻨﻮزم ﭼﯿﺸﺎش آﺑﯽ آﺑﯽ ﺑﯽ اﻣﺎ ﻋﺼﺎی ﺳﻔﯿﺪی دﺳﺘﺶ ﺑﯽ و ﭼﺸﺎش دو دو ﻣﯽ زد ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ، ﭼﭗ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد راﻫﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ . ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ، ﻣﺚ ﻣﻮ از ﮐﻨﺎرم ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ . رد ﺷﺪ ، ازم رد ﺷﺪ ﻧﺪﯾﺪ! ﻧﺪﯾﺪم ، ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ. رﻓﺘﻢ و رﻓﺘﻢ از ای ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻪ او ﮐﻮﭼﻪ ﺗﻤﻮم
ﻧﻤﯽ ﺷﺪن ! ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺗﻤﻮم ﻧﻤﯽ ﺷﺪن ، ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺗﻤﻮم ﻧﻤﯽ ﺷﺪن دﯾﻮارا ﺗﻤﻮم ﻧﻤﯽ ﺷﺪن. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻤﻮم ﻧﻤﯽ ﺷﻦ ! ﻫﯿﭻ وﻗﺖ……

ﻧﺎم داﺳﺘﺎن : روزﻧﺎﻣﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه : ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﺨﺘﺎری
ﺳﻦ : 17 ﺳﺎﻟﻪ
ﻣﺎ ﯾﮑﯽ از ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎی ﭘﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ ، ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ و ﺳﺮﺷﻨﺎس در ﺷﻬﺮﻣﺎن ﻫﺴﺘﯿﻢ ؛ ﺣﺪاﻗﻞ از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدﻣﺎن ! اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮدم ﭼﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ . ﻣﻦ ﺳﻪ ﻋﻤﻮ دارم
و دو ﻋﻤﻪ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﻋﺰﯾﺰم ﺑﺴﯿﺎر دوﺳﺘﺪار آﻧﻬﺎﺳﺖ و اﮔﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎورد ﻫﺮ دو ﺷﺎن را در ﯾﮏ ﻗﺎﺷﻖ آب ﺧﻔﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ درون ﯾﮏ اﺗﺎق آﺗﺸﺸﺎن زد . روش ﻫﺎی ﺧﺸﻮﻧﺖ آﻣﯿﺰی ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﺧﻼﻗﯿﺎت ﮔﻞ و ﺑﻠﺒﻞ آﻧﻬﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻌﻘﻮل و درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ .
اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺪت ، ﻣﻦ دو ﺧﻮاﻫﺮ دارم و ﯾﮏ ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﺎﻧﻤﮏ از ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪ و ﺟﺎﻧﻮر از
ﻧﻈﺮ ﻣﻦ . ﻣﺎ در ﺷﻬﺮی ﮐﻮﭼﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﻻ ﻧﺸﯿﻦ ﻫﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺼﻮرات روﯾﺎﯾﯽ از ﯾﮏ ﺟﺎی ﺧﻮش آب و ﻫﻮا و ﺑﺪور از ﺳﺮ و ﺻﺪای ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ و ﻣﺮدﻣﺎن ﺳﺎده ﺑﺮای ﺧﻮد ﺑﺒﺎﻓﻨﺪ . ﻧﻪ ﺟﺎﻧﻢ از اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺴﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﮏ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن و ﺷﺒﮑﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﯾﺪ ، ﭼﻮن ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﺒﺮ ﻫﺎ ﺑﺎ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﮐﺎﻣﻞ در اﺧﺘﯿﺎر ﺷﻤﺎ ﻗﺮار ﻣﯿﮕﯿﺮد . و ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻧﺸﺎن ﺧﻨﺪه ﺗﺎن ﺑﮕﯿﺮد اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ. اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺑﺎﺷﯿﺪ و ﻟﺒﺎس ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﭙﻮﺷﯿﺪ و رﻧﮓ ﻟﺒﺎﺳﺘﺎن ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﻫﺮ رﻧﮓ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﮐﻨﻨﺪه ای از ﻧﻈﺮ ﻣﻐﺰ ﻫﺎی زﻧﮓ زده و ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺷﻬﺮ ﺑﺮوﯾﺪ . ﻣﺮدﻣﺎن اﻻف ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﭘﯿﺎده رو ﻫﺎ ، ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ ﻧﺸﻮد ﻣﻮرﭼﻪ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﻪ ﭘﺎﭼﻪ اش ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ . در ﭘﯿﺎده رو ﺧﺒﺮی از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ و آﻧﻘﺪر ﺑﺎرﯾﮏ اﺳﺖ ﮐﻪ دو ﻧﻔﺮ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ از آن رد ﺑﺸﻮﻧﺪ ! ﺑﻌﺪ آﻧﻬﺎ ﻟﺒﻪ دﮐﺎن ﻫﺎﯾﺸﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ دورﺑﯿﻦ ﻫﺎی ﺣﺮﻓﻪ ای ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﺎد« ﻓﺴﺎد ﺷﻬﺮ» ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪه اﯾﺪ و از اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺗﯿﺘﺮ ﺧﺒﺮ ﻫﺎی ﻣﺤﻠﻪ و ﺷﻬﺮ ﻫﺴﺘﯿﺪ و ﭘﯿﺮزن ﻫﺎ ، ﻣﺎﻫﺮ و ﺑﺎ ﭘﺸﺘﮑﺎر اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺣﻘﻮق ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻪ ای اﯾﻦ اﺧﺒﺎر را در در و ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ . ! ﺑﮕﺬرﯾﻢ
ﻏﺮﻏﺮ ﻫﺎی ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺪارﻧﺪ .ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻣﻦ زﻧﯽ ﺑﺎ دراﯾﺖ و ﺻﺒﻮر اﺳﺖ و ﻧﻤﺎد اﺑﻬﺖ در ﺧﺎﻧﺪان ، زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﻢ ﻓﻮت ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ
ﮐﻤﮏ ﭘﺪرم ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ارﺷﺪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯿﺸﻮد ، اﻟﺒﺘﻪ در ﻣﻮاﻗﻊ ﻧﯿﺎز وﮔﺮﻧﻪ ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم
ﻣﺪت او را آدم ﺑﺪه ﻣﯿﺪاﻧﺪ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ دﺳﺘﺶ را ﺗﺎ آرﻧﺞ ﻋﺴﻞ ﺑﺰﻧﺪ و در دﻫﺎﻧﺸﺎن ﺑﮕﺬارد. ﻣﺎﯾﺤﺘﺎج زﻧﺪﮔﯽ را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺰرگ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ و ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎن ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ . ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ
ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽ رود ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮادر ﻫﺎ ازدواج ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ و ﭘﺎی ﻋﺮوس ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎز ﻣﯿﺸﻮد . اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ واﺿﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽ اﻓﺘﺪ . اﮔﺮ ﯾﮑﯽ از ﺟﺎری ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﺮود ، ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﺮوﻧﺪ ، ﺑﻼﺧﺮه زﺷﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻫﻢ ﻋﻘﺐ ﺑﯽ اﻓﺘﻨﺪ . درﮐﻞ از ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺎده اﺳﺖ و اﺻﻼ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻧﺪارد . ﺷﻌﺎرﺷﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ « ﻫﺮﮐﺎری ﺟﺎرﯾﺖ ﮐﺮد ﺗﻮﻫﻢ ﺑﮑﻦ» ﺧﺪازده ﻋﻤﻮ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻮش ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن و ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن ﮔﻮی ﻫﻤﺴﺮاﻧﺸﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺄن در ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎزی و ﺑﺎزﯾﮕﺮی اﺳﺎﺗﯿﺪ ﺧﺒﺮه ای ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ آﻧﺠﻠﯿﻨﺎ ﺟﻮﻟﯽ و اﻣﯿﻠﯿﺎ ﮐﻼرک ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮﯾﺸﺎن ﻟﻨﮓ ﺑﯿﻨﺪازﻧﺪ. ﻗﺎﻋﺪه ی ﺧﺎﺻﯽ ﭘﺸﺖ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻫﺎﯾﺸﺎن اﺳﺖ ﺻﺮﻓﺎ ﺟﻬﺖ ﻧﺸﺎن دادن ﺗﻐﯿﯿﺮ دﮐﻮر ﺧﺎﻧﻪ و ﻃﻼﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ و در آوردن ﭼﺸﻢ ﺟﺎری ﻫﺎی ﻋﺰﯾﺰ.
اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮑﺠﺎ ﻣﯿﺘﻮان اﺗﺤﺎد آﻧﻬﺎ را دﯾﺪ آن ﻫﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮاﻫﺮﺷﻮﻫﺮ ﻫﺎ ، دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﮐﻠﻪ ﭘﺎﭼﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﺎر ﻣﯿﮕﺬارﻧﺪ . زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻏﺎﯾﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه و ﮐﺴﻞ از ﻧﻈﺮ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻦ و
ﻣﻬﯿﺞ و ﻋﺎﻟﯽ از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدﺷﺎن . ﻓﻠﺴﻔﻪ ی ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﺜﻞ و ﻓﺮزﻧﺪ آوری ﻫﻢ در ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ و ﺑﺴﯿﺎری از ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﻗﺎﻋﺪه و ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارد ﻫﺮ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻣﯿﺘﻮاﻧﯽ ﺑﺰا، ﺗﺮﺑﯿﺖ ؟ ﻧﯿﺎز
ﻧﯿﺴﺖ ، ادب ؟ ﻧﻪ اﺻﻼ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﭽﻪ ﺧﻮدش ﺑﺰرگ ﻣﯿﺸﻮد. ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻣﺎﯾﺤﺘﺎج ﮐﻮدک؟ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ
ﺧﻮدش روزی ﻣﯽ آورد . اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﯾﮏ ﭘﺴﺮ ﮐﺎﮐﻞ زری ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﯿﺎوری ﻋﺎﻟﯽ ﻣﯿﺸﻮد ! ﺗﺎج ﺳﺮ ﻣﯿﺸﻮی و ﺣﻠﻮا ﺣﻠﻮاﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ . اﻧﮕﺎری ﺟﻬﺎن را ﻓﺘﺢ ﮐﺮدی . ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ دﺳﺖ از اﻓﮑﺎر ﭘﻮﺳﯿﺪه و ﭼﺮک ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎن ﺑﺮدارﯾﺪ ! ﺑﺲ ﮐﻨﯿﺪ ! ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮق ﻓﺮزﻧﺪ ﭘﺴﺮ و دﺧﺘﺮ ﺑﻪ آﻧﺎﺗﻮﻣﯽ ﺑﺪن ﺷﺎن اﺳﺖ . اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺴﯿﺎری از اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﺮ اﻓﮑﺎر ﻋﻬﺪ دﻗﯿﺎﻧﻮس ﺷﺎن ﭘﺎﻓﺸﺎری ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ . در ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ، اﮔﺮ ۶ ﻓﺮزﻧﺪ دﺧﺘﺮ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎز ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﻃﻔﻠﮑﯽ ، اﺧﯿﯽ، ﺑﯿﭽﺎره ﺧﺪا ﺑﻬﺶ ﺑﭽﻪ ﻧﺪاد !! اﻧﺴﺎن ﻧﺎدان ﭘﺲ آن ۶ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ! ﻃﻔﻠﮑﯽ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ واﻟﺪﺷﺎن ﺑﺎﺷﯽ . و اﻣﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ازدواج ، آﯾﺎ ﭘﺴﺮی ﺑﯿﮑﺎر دارﯾﺪ؟ ﺑﺮاﯾﺶ زن ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ وام
ازدواﺟﯽ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ . آﯾﺎ ﭘﺴﺮی ﻣﻌﺘﺎد دارﯾﺪ؟ ﺑﺮاﯾﺶ زن ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﺗﺮک ﻣﯿﮑﻨﺪ . آﯾﺎ ﭘﺴﺮی رﻓﯿﻖ ﺑﺎز دارﯾﺪ؟ ﺑﺮاﯾﺶ زن ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﺳﺮش ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺮم ﻣﯿﺸﻮد. ﺑﺴﯿﺎری از ازدواج ﻫﺎ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ
رﻗﻢ ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ و اﻟﺒﺘﻪ درﺻﺪ ﺑﺎﻻﯾﯽ از آﻣﺎر ﻃﻼق ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﻠﺖ اﺳﺖ . ﻟﻄﻔﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺮای ﺣﻞ ﮐﺮدن ﻣﺸﮑﻼﺗﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪی ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در اﯾﻦ
آﺷﻔﺘﮕﯽ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺑﺸﻨﻮد را ﺧﺮاب ﻧﮑﻨﯿﺪ . ﯾﮑﯽ از ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ آرﻣﺎن ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯿﺸﻮد « ﺣﺮف ﻣﺮدم» اﺳﺖ .
اﯾﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻤﯽ اﺳﺖ! ﯾﻌﻨﯽ اﮔﺮ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﻤﯿﺮی ﻫﻢ ﯾﮏ روز ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ ! ﻣﺮدم ﭼﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ؟ دﺧﺘﺮ ﻓﻼﻧﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﮑﺸﯿﺪ اﻻن ﻣﺮد؟ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮز ﻣﺮدﻧﻪ؟ ﭼﺮا ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮش ﺳﯿﺎﻫﻪ؟ ﻣﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺣﺮف ﻣﺮدم ﻫﺴﺘﯿﻢ ! زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺷﺎن ﺳﺮ ﻣﯿﺮود آﺑﺮوی ﻣﺎرا ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺳﺮ ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ . و ﭼﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﻫﺎ و داﺳﺘﺎن ﻫﺎ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ . اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺎن ﻫﻢ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ اﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺧﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ و ﻗﺼﺪی ﻧﺪارﻧﺪ و اﺻﻼ ﻫﻢ ﻏﯿﺒﺖ ﻧﮑﺮده اﻧﺪ اﯾﻨﻬﺎ ﺻﺤﺒﺖ اﺳﺖ.

شاید باید اسم آن کوچه را میگذاشتیم “قبرستان باجه های تلفن”. آنجا پر بود از باجه های تلفنی که دیگر کار نمیکردند،مرده بودند؛مثل او.
تنها نور امیدبخش آن کوچه نور ماه بود؛ بود، تا قبل از اینکه او را در قبرستان باجه های تلفن ببینم. حالا که فکرش را میکنم او از ماه هم درخشان تر بود. هر بار که وارد کوچه میشوم گوش هایم را تیز میکنم تا شاید دوباره صدایش را در حال خواندن یکی از آهنگ های مانسکین یا آرکتیک مانکیز بشنویم؛ اما دیگر صدایی نمی آید. هیچ وقت دوباره صدایش را نشنیدم،او هم هیچوقت من را ندید؛ هربار مانند روحیاز کنارش رد میشدم، همیشه بوی قهوه میداد. اگر فقط یدانستم که دوباره او را نمیبینم خودم را زودترنشان میدادم.
آن شب برایش کوکی برده بودم؛ همان شبی که دیگر او را ندیدم. کوکی ها را کنار یک باجه ی تلفن رها کردم؛ همانجایی که همیشه می ایستاد. هنوز هم بوی قهوه میداد. از آن شب به بعد هرگز او را ندیدم. ظرف کوکی ها هنوز همانجا مانده،هیچکس برش نداشت،فقط مورچه ها با ترتیب خاصی می امدند تا کوکی ها را ببرند.
آها راستی؛اسمش “آرورا” بود!
امروز هم به آنجا رفتم، اما دیگر بوی قهوه نمی آمد. بوی قهوه هم مرده بود؛مثل او،مثل آرورا…

تا حالا به این فکر کردین اگر تمام اطلاعاتی که درباره ی کولر به ما دادند اشتباه میبود چه میشد؟ میدانید گاهی با خودم فکر میکنم که کولرها اصلا نیازی به برق ندارند، منظورم این است که خود به خود میتوانند کار کنند و شاید به خاطر اینکه ما انسان های عادی متوجه واقعیت نشویم چیزی به ما نمیگویند. شاید موجودات کوچکی_شاید الف کولر_درون کولرها نشستند و به سمت ما فوت میکنند، شاید هم با بادبزن هایی که از خودشان بزرگترند از درون کولر بادمان میزنند.

اگر هم میخواهید درباره ی اینکه چرا کولرها با کنترل کار میکنند بپرسید، من برایش دو جواب دارم؛ شاید یکی از این الف ها گوشه ی کولر نشسته و با یک دوربین خیلی قوی نگاه میکند که ما چه دکمه هایی را فشار میدهیم، که البته خیلی سخت است برای همین یک راه دیگر هم وجود دارد؛ اینکه یک الف درون کنترل باشد و با گوشی اش برای الف های درون کولرپیامی درباره ی خاموش و روشن شدن، تغییر دما یا همچین چیزهایی بفرستد.

شاید هم کولرها زنده باشند و سرشار از احساسات؛ حتی شاید عاشق بشوند، عاشق کولرهای دیگر در یک خانه یا اداره؛ اما اگر عاشق یک بخاری بشوند چه؟ آیا بچه هایشان بخاری هایی با توانایی تولید سرما میشود؟

اما مهمترین سوال این است که اگر دیوارها گوش داشته باشند؛ ممکن است موش هایش الف های درون کولر را بخورند؟

پشت میزم نشسته‌ام و به کله‌ام فشار می‌آورم تا یک چیز درست حسابی بنويسم. از توی کوچه صدای دیلینگ دیلینگ زنگوله بزهای پرویز می‌آید، بعد صدای آقای ” گلستانی” که امروز به عنوان آهنگ صبحگاهی‌اش دارد هایده می‌خواند و ناگهان خواندن با صدای نه چندان دلنشینش را قطع می‌کند و با آقای “سرهنگ” سلام ‌و علیک می‌کند. آقای سرهنگ طبق معمول آرام حرف می‌زند، برعکس آقای گلستانی که کلمات تند تند و نجویده از دهانش بیرون می‌آیند. آقای گلستانی که همسایه روبرویی ماست، سر کوچه یک میوه فروشی دارد و دو تا بلبل. هر روز صبح که از کوچه رد می‌شود آهنگی می‌خواند. با اینکه صدایش بیشتر به درد «پیاز دارم پیاز» سر میدان تره‌بار می‌خورد تا خواندن، باز هم یکی از سرگرمی های روزانه‌ام این است که گوش بدهم ببینم آن روز آهنگ انتخابی آقای گلستانی چیست. همین طور که آقای سرهنگ و آقای گلستانی حرف می‌زنند، صدای زنگوله بزهای پرویز نزدیکتر می‌شود و بعد هر دو نفر با زن پرویز سلام و علیک می‌کنند. او تقریبا پنجاه_شصت سالی دارد و با وجود سنش، لاغر و تر و فرز است. از همینجا هم میتوانم او را در حالی که چادر گل گلی اش را زیر بغلش جمع کرده و گوشه چادرش را با دندان گرفته و تند تند قدم برمیدارد و دو تا بز سفیدش را هی می‌کند تصور کنم. اما امروز یک چیزی فرق دارد. جوری سریع احوالپرسی می‌کند انگار می‌خواهد آن دو نفر را از سر خود باز کند. این کمی عجیب است، چون زن پرویز همیشه اخبار کل محله را در دست دارد و قطعا نیاز به اطلاعات اجازه نمیدهد به همین راحتی از فرصت احوالپرسی بگذرد.
در همین لحظه پدرم مرا صدا می‌کند، قرار است با هم به کتاب فروشی برویم . خودکارم را میگذارم روی میز و به کاغذی که فقط تویش خط خطی کرده‌ام خیره میشوم. کتاب فروشی ای که قرار است برویم جای کوچکی است که بیشتر شبیه انباری پر از کتاب است. کتاب های قدیمی، دست دوم یا شاید هم دست سوم. هرچه که هست من و پدرم مثل کاشفان طلا بینشان میگردیم و خوب‌هایش را پیدا میکنیم.
وقتی با پدرم به در حیاط میرسیم، زن پرویز وسط زمین خالی کنار خانه ما که بزهایش را برای چرا آورده، ایستاده. من چشمم می‌افتد به سه تا بزغاله کوچک و بامزه با پاهای باریک که دور و بر یکی از بزها بازی میکنند. دو تا سفید و یکی حنایی رنگ. بزغاله حنایی کمی کسل به نظر می‌آید ولی آن دو بزغاله سفید حسابی سرحالند و بپر بپر می‌کنند.
زن پرویز دستپاچه و سریع می‌آید دقیقا روبروی ما می‌ایستد و دست هایش را می‌زند به کمرش. سپس با لبخندی که کل دندان‌های زردش را نمایان می‌کند، به ما سلام میدهد. به نظرم عجیب می‌آید. قضیه از چه قرار است؟
در همین موقع خانم “صفایی”، که در همسایگی ما یک آرایشگاه دارد، درحالی که سوئیچ ماشینش را در هوا میچرخاند و به طرز کشنده‌ای آدامس میجود، از راه میرسد. می‌آید سمت ما و شروع میکند راجع به همسایه جدیدی که به تازگی ته کوچه ساکن شده، حرف زدن. به وضوح میشود از لبخند زن پرویز فهمید که دلش می‌خواهد هر چه زودتر از شر ما خلاص شود.
در همان حال خانم “زنده بودی” هم از راه میرسد. در حالی که مثل همیشه قدم هایش را تند تند برمیدارد و آسمان را نگاه می‌کند، انگار که میخواهد وضعیت هوا را بررسی کند؛ چشمان نافذش را به سمت ما برمیگرداند و سلام میکند.
او اولین کسی است که این را میگوید: (( “دی مجید”، می‌بینُم بزت سه قلو زاییده!)) و بعد شروع میکند حرف زدن راجع به بزها و من به وضوح میبینم که آن حالت ناراضی چهره زن پرویز کم کم به تسلیمی از سر بیچارگی تبدیل میشود. تازه می‌فهمم قضیه از چه قرار است. زن پرویز می‌ترسد سه تا بزغاله‌اش را چشم بزنند. اما خب حالا دیگر کار از کار گذشته. در همین حال که من گیج ایستاده‌ام و نبرد کاملا نامحسوس و بیخود زن پرویز و خانم زنده بودی را نگاه میکنم، پدرم به بحث مثلا خیلی مهم سرهنگ و آقای گلستانی پیوسته است. خانم صفایی هم جلوی در آرایشگاه نشسته و سرش را کرده توی گوشی و همچنان آدامس میجود. انگار این مهمترین کار دنیاست.
من میروم سمت بچه‌هایی که یک گوشه نشسته‌اند و بازی میکنند، که ناگهان صدای داد دی مجید بلند می‌شود. با خودم فکر میکنم شاید بازنده جنگ نامحسوس مشخص شده، اما ماجرا چیز دیگری است.
من برمیگردم سمت زمین خالی. در واقع همه برمیگردند، مردها که سر مسئله بسیار مهم و بغرنجی بحث میکردند، از بحث خود میگذرند و بچه ها بازی خود را رها می‌کنند. حتی خانم صفایی هم توجهش جلب شده و دیگر آدامس نمیجود. و این نشان دهنده اوج فاجعه است.
دی مجید روی خاک ها و علف ها، بالای سر بزغاله‌‌ای که مریض و بی‌حال روی زمین افتاده، نشسته و دستش روی سرش است و همین طور پشت سر هم با سوز می‌گوید « آخی کهره شِکَریم، ایشالا چِشِشون دربیا»! و سرش را مثل یک آونگ تکان میدهد. یک لحظه این احساس به من دست می‌دهد که اینجا یک تئاتر روباز و بازیگر نقش اصلی در حال اجرای یک صحنه تراژدیک است.
کمی که میگذرد، دی مجید بلند میشود، بعد با حالتی که تا به حال ندیده‌ام بزهایش را جمع کرده، بزغاله حنایی رنگ مریض را بلند میکند و از میان ما که بدون هیچ حرفی راه را برایشان باز میکنیم، رد میشود.
بعد او و بزهایش از کوچه میروند بیرون و توی پیاده‌رو از روبروی مغازه‌هایی با کرکره برقی و از کنار ماشین و موتور هایی که مثل فشنگ رد میشوند و میروند و از کنار آدم هایی که گوشی به دست با چشم های گرد شده آنها را نگاه میکنند، آرام آرام به سوی خانه برمیگردند.

آسمون آبی خنک و روشنی بود. خورشیدخانم هم نشسته بود روی یه تیکه فرش ابری سفید و ابریشمی و روی میز کوچیکی با وردنه خمیر نون رو صاف می‌کرد. موهای سیاهش رو دو گیس کرده بود و چشمون درشتش رو دوخته بود به نون و آواز میخوند. یه شعر قدیمی برای زمین.
نون رو گذاشت تو تنور و بوی گرم نون تو آسمون پیچید.
ماه داشت از اونجا رد میشد که بوی نون به مشامش رسید. نتونست بیخیال بوی به این گرمی و خوشمزگی بشه. کمی که رفت جلوتر، خورشید رو درحال آواز خوندن دید. خورشید زیبا و درخشان بود. و چه صدای گرمی! ماه حس کرد قلبش پر از نور شد. خورشید نون سوم رو از تنور درآورده بود که ماه رو دید.
_”تو کی هستی؟ تابه حال اینطرفا ندیدمت. ”
+” ماه. فکر کنم تو خورشیدی… ”
_”چقدر سرد و سفیدی، چرا اینهمه چاله‌چوله داری؟! ”
ماه ناراحت نشد. لبخند زد.
+” چاله‌ها یادگار زخم‌های قدیمی‌ان و من سرد و سفیدم چون از سنگم. ولی در عوض تو گرمی. چهره‌ات منو شاد و روشن میکنه. ”
خورشید خانم خندید. بیشتر درخشید.
یه نون گرفت سمت ماه.
” زمین برام گندم فرستاد و ننه حوا برام آردش کرد، منم نون درست کردم. می‌خوری؟”
و چه نون خوشمزه‌ای!
اون روز کلی با هم حرف زدن. خورشید وقتی می‌خندید خیلی زیبا میشد. ماه هم دوست داشت که اونو بخندونه.
ماه متوجه چیزی شد… هر چی بیشتر به خورشید نزدیک میشد و بیشتر می‌گذشت، بیشتر گرم میشد و سنگ های وجودش شروع به ذوب شدن میکردن. اون خورشید رو خیلی دوست داشت، وجود تاریکش رو روشن می‌کرد. پس خم به ابرو نمی‌آورد و طبق عادت، هر روز میرفت پیش خورشید.
بعد از مدتی خورشید متوجه شد که ماه هر روز بیمارتر و رنگ به رنگ تر میشه و سنگهاش دارن ذوب میشن.
خیلی غمگین شد. اینقدر غمگین که رفت پیش الهه مهر، میترا. و ازش پرسید که آیا دلیلشو میدونه؟
الهه میترا بهش گفت که دلیل بیماری خودشه. چون گرمای خورشید بیشتر از اونی بود که ماه بتونه تحمل کنه و دووم بیاره.
خورشید غمگین شد. اینقدر غمگین که گریه کرد، اشک‌هاش بخار شد و آسمون رو مه گرفت.

وقتی ماه رفت دیدن خورشید، متوجه شد همه جا رو مه گرفته. هر چی گشت، خورشید رو پیدا نکرد.
آخه اون رفته بود. تصمیم گرفته بود از ماه دور بشه تا بهش آسیب نرسونه.

از اون زمان، ماه مدام دنبال خورشید دور آسمون میچرخه و خورشید هم مدام از ماه فرار میکنه…
و واسه همینه که هی شب میشه و روز میشه، شب میشه و روز میشه، شب میشه و روز میشه…

اهم اهم، خب اسم من برون کافِ و بین تمام خاندان قهوه ها و دوستام و همکارام به دونه بلند مشهورم. تو جامعه ما قهوه ها وقتی میخوان بگن که قهوه خیلی خوش شانس و خوش اقباله از اصطلاح دونه بلند استفاده می‌کنن.

حالا چرا به من میگن دونه بلند؟ جون من تا الان چندبار موفق شدم بطور غیر ارادی سر بزنگاه از داخل طرف آسیاب قهوه فرار کنم.
که اگر واقعا اینجوری بود من الان در زندان نبودمو و داشتم کنار اعضای خانواده ام در آسیاب قهوه زندگی میکردم.

بسوزه پدر برادری که هرچی میکشم از دست برادر شر و شورمه . همیشه بخاطر ایده های تاریک و عجیب و غریبش مارو به یک دردسری وادار میکنه.
سرتون رو بت غرولند هام درد نمیارم و می‌رم سراغ اصل مطلب.

در یک روز بارونی و آرام در نیویورک ،زمانی که من و برادرم در یکی از آسیاب های قهوه نفس آخرمون رو میکشیدیم و نزدیک بود که از دونه قهوه به پودر قهوه تبدیل بشیم، حلقه شیطانی دور سر برادرم بسته شد و آروم زد روی شونه من. همین که حقه جدیدش رو شنیدم و میخواستم با خودم دو دو تا چهارتا کنم و با حرف هاش مخالفت کنم،دیدم اون دست منو گرفت و محکم از ظرف آسیاب بیرون کشید و ملکه قهوه هارو که در ظرف آسیاب مخصوص بود دزدید.
من دست راستش رو گرفته بودم و دست دیگه اش رو روی دهن ملکه گذاشته بود تا سر و صدا نکنه,چون به شدت قهوه ناز نازو و لوسی بود،
برادرم که مثل این خلافکارای جدی با پسر عموم که در آژانس قهوه ها کار میکنه ، هماهنگ کرده بود و تا لس انجلس دربست گرفته بود .
کریم کافی ، یعنی برادرم، که گاو پیشونی سفیده و در گوشه گوشه های دنیا آشنا داره، با یکی از دوستانش در لس انجلس هماهنگ کرده بود تا مارو پوشش بده و بتونیم مدتی اونجا بمونیم، راستش رو بخواید هیچوقت نفهمیدم هدف برادرم از این کار چی بود !!!! و چرا باید بین ۴ برادر دیگر ، پای من نگون بخت تو این ماجرا گیر باشه. قابل توجه دوستانی که میگن برون کاف دونه بلنده.

ملکه قهوه ها در طول مسیر یک‌ کلمه هم حرفی نزد تا اینکه به لس انجلس رسیدیم ، هیجان کار به شدت بالا بود . پسر عموم که غرولند می‌کرد که باید سریع به نیویورک برگرده مارو در یکی از خیابان های لس انجلس پیاده کرد.
تصور کنید سه موجود عجیب کوچک سیاه و سوخته در میان ترافیک سنگین این شهر با سرعت میدوند.
نزدیکترین آژانس قهوه رو پیدا کردیم و سوار ماشین شدیم تا به مخفی گاهی که کریم کافی پیدا کرده بود ، خودمون رو برسونیم.
اما اونجا بود که زندگی بار دیگه چهره زشت خودشو به ما نشون داد و مامور های پلیس قهوه ای کنار قایق های قهوه ای رنگ تک سر نشینشان ایستاده بودنو و از ما با آغوش باز استقبال کردن.
و الان اینجانب در زندان قهوه ها هست و برای شما یادگاری مینویسه.

یه روز کریم کافی بهم خبر داد که دوست های جاسوسش که تو کافه نیویورک بودن ، خبر آوردن که ظاهرا یکی از قهوه های مونث از سر حسادت مارو لو داده و پته مارو روی آب ریخته و نتیجه این هست که چند دقیقه پیش خدمتتون عرض کردم.

حالا بگید براون کافی ، دونه بلنده….

آوریل 2016, ساعت 8:30 صبح ، لندن:

برای آخرین بار پرونده هایم را نگاه می‌کنم و سرنخ هارا مرور می‌کنم .همین کافیست تا در اولین روز کاری ام با شرلوک هولمز دیر به محل بررسی برسم.چند روزی است که خبر های عجیبی پخش شده است که زیر پل لندن،دری زرد رنگ که قسمت پایین آن زنگ زده است و روی دستگیره اش گل هایی پژمرده شده اند و چند جای کف دست روی آن در مانده.
در فضای مجازی غوغاست و رسانه ها به دنبال خبر های داغ دسته اول هستند.سوار تاکسی می‌شوم و در مسیر توییتر را چک می‌کنم .این روز ها وارد هر صفحه توییتری که میشوی خبر هایی میبینی که همگی متعلق به آن در زیر پل هستند.
کاربران از اصطلاحاتی مانند،دروازه مرگ، در بین دو دنیا،کشتارگاه و محفل مرگ خوارگان یاد کرده اند.
در تمام کالبد شکافی هایی که من و شرلوک هولمز رفته ایم،هیچ اثری از جای زخم،خون ،گلوله و حتی طبق آزمایشات هیچ اثری از مصرف سم نیست.
دوربین های زیرپل فیلم هایی از آخرین کسانی که در آن قسمت بوده اند ضبط کرده اند. اما،تمام جنازه ها، یک ویژگی مشترک داشتند و آن هم ارم Vشکل حک شده بالای سینه سمت چپشان است و در هنگام مرگ ، لبخندی ژکوند مانند مونالیزا بر لب داشتند.
روزنامه نگاران نوشته اند که نزدیک این در که میشوی صدا ها و زمزمه های عجیبی را میشنوی و نیرویی تورا به سمت این در هل می‌دهد،نیرویی حتی سنگین تر از گرانش.
همه چیز در اطراف این در عجیب است،بخصوص دیوارهایش. دیوار سمت راستش پوشیده شده از لجن و دیوار سمت چپش نقش بسته از یخ های رنگین کمانی.
روزنامه نگاران حتی اضافه کرده اند که ، افراد از سمت دیوار یخی به داخل کشیده می‌شوند و از طرف دیوار لجنی به بیرون پرتاب می‌شوند. پس از هر جنازه ای که به بیرون پرتاب می‌شود ،گل های پایین دیوار جان تازه ای می‌گیرند و میرویند و همین که ذره ای آفتاب به سمتشان قد میکشید ،دوباره پژمرده میشدند.

شرلوک هولمز پیام می دهد که اگر تا پنج دقیقه دیگر نرسم،کارگاه بعدی را استخدام می‌کند و من هم از راننده تاکسی خواستم که سریعتر برود. بالاخره به در زیر پل میرسم و شرلوک را میبینم که کنار در ایستاده همراه کارمندان وزارت سحر و جادو هم ایستاده اند.
کنارش می روم و بدون توجه به حضورم پرونده هارا از دستم می‌گیرد.

در گوشه ی تاریکی از اتاقم کز کرده بودم. اگر با چشمان خودم نمی دیدم و با گوش های خودم نمی شنیدم هرگز خیانتی که به من کرده بود را باور نمی کردم.مگر اصلا می شود که یک انسان این همه خاطره را کنار بگزارد، داشتم سعی می کردم بدون در آوردن کوچک ترین صدایی از خودم خیلی منطقی با این موضوع کنار بیایم، داشتم خوب پیش میرفتم که دوباره یاد اتفاق های این چند روز افتادم و باعث شد با بلند ترین و گوش خراش ترین شکل ممکن زدم زیر گریه، گریه ی شدیدی بود و باعث شد بعد از چند لحظه کل صورتم خیس و آب دماغم به صورت حال بهم زنی پخش شود، ناگهان در اتاقم به شکل وحشیانه ای باز شد و من ناخواسته، از روی غریزه داد زدم: «هووی مگه طویلست. » جسم درازی در چارچوب در بود. تاریکی اجازه نمی‌داد قیافه اش را واضح ببینم ولی تنها کسی که در خانواده ی ما همچین قد و هیکل درازی داشت، مینا خواهر بزرگترم بود. چراغ اتاقم را روشن کرد، چشمانم را تنگ کردم تا نوری که یکدفعه ای کل اتاق را پوشانده بود چشمانم را اذیت نکند. مینا نگاهی به کل اتاق کرد. به چهار چوب در تکیه زد، دستش را زیر چانه اش زد و با حالت متفکرانه و مسخره ای گفت:« یکی از گاواش که مشخصه بزار یه نگاه کنم ببینم بقیشونم معلوم میشن یا نه». دماغم را بالا کشیدم و در جوابش گفتم :« نه انگار تو ازون ورژن های جدید نردبونی، قابلیت دیدن خودتو هم داری» و برای اینکه تیکه ای که بهش انداختم سنگین تر شود دو سه بار به حالت تشویق کردن برایش دست زدم. مینا نچ نچی کرد و سرش را به حالت تاسف تکان داد. و سپس گفت: « تو انگار آدم بشو نیستی، حالا چرا داری اینقدر بلند گریه میکنی؟ سرمونو بردی» گفتم: «دارم برای خیانتی که بهم شده گریه میکنم» و دوباره همه چیز یادم آمد و زدم زیر گریه. قیافه ی مینا از حالت اذیت و عصبانی شده، که بخاطر صدایه گریه من گرفته بود؛ به حالتی فرای تعجب و حیرت تغییر کرد. در چشمان من زل زد و بعد از چند ثانیه، با نگاهی عاقل اندر سفیه همراه با صدایی جیغ و نسبتا بلندی گفت: « چی؟ خیانت؟ آخه به یه دختر بچه ی ده ساله چه خیانتی میتونه بشه؟» و من در حین گریه کردن با صدایی غمگین و البته کمی خش دار گفتم: « همونطور که میشه یه دختر شونزده ساله هم قد یه مرد بیست و پنج ساله باشه.» و سرم را درون پاهایم جا دادم و به گریه کردنم ادامه دادم. نقطه ضعف مینا قدش بود پس به محض اینکه حرفم را شنید عروسک گربه ی روی میز کنار در را برداشت محکم به سمت من پرتش کرد که البته به لطف چشمان ضعیفش گربه ی پشمالوی نازم دو متر آن ورتر به کمد دیواری خورد. از آنجایی که بیشتر مواقع مثل سگ وحشی پاچه می‌گرفت کاری که انجام داد برایم عجیب و غیر قابل پیش‌بینی نبود پس بدون کمی واکنش به کارم ادامه دادم که این باعث شد حتی کفری تر شود اما دیگر قضیه را کش نداد. چند لحظه ای گذشت، صدایی توجهم را جلب کرد.
_ مینا آبجی مریمو اذیت نکن مگه نمی بینی ناراحته.
سرم را به سمت در چرخاندم مونا با یک کاسه بستنی نسکافه ای جلوی در اتاقم ایستاده بود. رو به مینا کردو ازش پرسید : « سارا رو میشناسی؟» مینا فورا جواب داد: «مگه میشه خواهرت مریم باشه و سارا رو نشناسی؟ هر روز در پنج وعده ی غذایی صبحانه، ناشتا، نهار، عصرونه و شام در مورد اینکه اولین دوست و رفیق واقعی، صمیمی و وفادرشه صحبت میکنه بعد تو از من میپرسی میشناسمش یا نه؟» مونا کمی از مینا فاصله گرفت و گفت: « خوبه که میشناسیش، مریم امروز توی مدرسه دیده سارا داره با یه دختر دیگه میگرده وقتیم که از سارا پرسیده اون کیه سارا گفته اون دختره دوست جدیدشه» مینا وقتی متوجه ی قضیه شد آهی کشید و سرش را پایین انداخت فکر کردم به خاطر من ناراحت است. کمی خوشحال شدم که احساساتم را درک کرده پس گفتم: «نیازی نیست بخاطر من خودتو ناراحت کنی» ولی او خیلی سریع جواب داد: «بخاطر تو ناراحت نیستم که، ناراحتم که چرا خودمو مسخره ی تو کردم» و با قدم هایی محکم، غر غر کنان از اتاقم خارج شد. صادقانه بگم از این حرکتش خیلی جا نخوردم دیگر ضد حال خوردن ازش برایم امری طبیعی و روزمره به حساب می‌آمد. بعد از اینکه مینا رفت مونا وارد اتاق شد و به سمت من آمد بستنی در دستش را به سمت من دراز کرد و گفت : «بیا این برای توِ، اینو بخورو همه چیزو فراموش کن» در آن لحظه اگر بقال سر کوچه به من می‌گفت زمین گرد نیست برایم خیلی قابل باورتر بود تا اینکه او به من بستنی نسکافه ای تعارف کند. مونا خواهر کوچکترم بود ولی هیچ چیز مشترکی بجز علاقه به بستنی نسکافه ای در بین ما نبود به شکل عجیبی ما از هیچ کدوم از علایق همدیگر خوشمان نمی آمد ولی هردو عاشقان سینه چاک بستنی نسکافه ای بودیم که هرگز حاضر به تقسیم‌ سهم بستنیشان با کسی نبودند.
اول فکر کردم سر کاریست و تا دستم را برای گرفتن بستنی دراز کنم دستش را پس می‌کشد و مسخره ام می‌کند منم که حوصله ی وقت تلف کردن را نداشتم دستم را دراز کردم تا همه چیز هر چه سریعتر تمام شود ولی در کمال تعجب دستش را پس نکشید. و من توانستم آن بستنی را از دستش بگیرم آنقدر متعجب بودم که تمام چیز هایی که ساعت ها برایش گریه میکردم را فراموش کردم و فقط به صورتش خیره شده بودم. بعد از مدت کوتاهی مونا با لحن شکایت باری بهم گفت: « اینقدر بهم زل نزن، بستنیتو بخور و در ضمن من اینو بهت رایگان ندادم فردا باید با پول خودت برام دو تا بستنی نسکافه ای بخری». بی اختیار لبخندی زدم و خندیدم آن موقع بود که فهمیدم عشقی را که در سریال ها نشان می دهند چیزی جز یک شوخی مسخره نیست عشق واقعی یعنی اینکه، عاشق بستنی نسکافه ای باشی و اونو به شخص دیگه ای بدی، تا دیگه گریه نکنه.
2:
پس از کلی کلاس فوق برنامة بعد از مدرسه تازه به خانه برگشته بودم. سریع لباسم را عوض کردم و به پذیرایی رفتم. بابا روی مبل سه نفرهٔ آبی لم داده بود و داشت اخبار نگاه می کرد. با هیجان به سمتش رفتم و بهش سلام دادم. سپس ازش پرسیدم: «میدونی امروز چه روزیه؟» دستش را زیر چانه اش زد که مثلا دارد فکر می کند. بعد از کمی این ور و آنور کردن سرش ناگهان دستش را بالا آورد و گفت : «آها، فهمیدم… امروز روز پدره، و تو می خوای بهم کادو بدی.» سپس کمی خودش را اینور و آنور چرخاند و گفت: « کادوم رو پشتت قایم کردی؟» حرف های بابا مثل یک سطل پر از یخ بود که روی سرم خالی شد و باعث شد که صورت خندان و پر انرژی ام به خشکی کویر شود. با نگاه خیره ای به پدرم گفتم: «الان جدی ای؟ روز پدر ماه پیش بود. امروز تولدمه.» بعد از شنیدن حرفم پدرم قهقهه ای زد و گفت: «آخه چقدر تو ساده ای دختر، معلومه که می‌دونم امروز تولدته، حالا شیرینی چی میدی؟» چشمانم را ریز کردم و گفتم: « کلا دنبال کادوییا تولد منه تو باید به من هدیه بدی». بابا دوباره ژست متفکرانه‌ای گرفت. چند ثانیه بعد بهم گفت بیا نزدیک، وقتی نزدیک رفتم گونه ام را بوسید و گفت: «اینم کادوت برو حالش رو ببر.» اعتراض کردم و غرغرکنان گفتم که هدیة واقعی می‌خوام ناگهان برادر کوچکترم از اتاقش بیرون پرید با لحن نکوهشگرانه‌ای به من گفت:« یعنی چی که کادوی واقعی می‌خوای؟». سپس در لحظه تن صدایش را تغییر داد و با چاپلوسی رو به پدر گفت: «کدام هدیه‌ای بالاتر و والاتر از بوسه پدر است.» و سپس تعظیم کوچکی رو به پدر به عمل آورد. این نوع حرف زدن و کاری که انجام داد آدم را به یاد آنجای فیلم‌های تاریخی می‌انداخت وقتی که درباریان می خواستند با چاپلوسی پادشاه به جایی برسند. پدر هم که گویی از حرف‌های آن نیم وجبی قند در دلش آب شده بود با صدای رسایی گفت: «احسنت!» و اسکناس ۱۰ هزار تومنی را گذاشت کف دستش. چپ چپ نگاهش کردم و گفتم: «شما لازم نکرده لفظ قلم صحبت کنید پروفسور. » او از نقشی که در آن فرو رفته بود درآمد و همچون خود نق‌نقویش با دست چپش من را نشانه گرفت و با صدای جیغش گفت: «بابا ببین داره منو اذیت می‌کنه.» دیگر به این رفتارهای زننده‌اش عادت کرده بودم پس برخلاف همیشه سکوت اختیار کردم و از ایجاد دعوایی که در سطح جنگ‌های صلیبی بود جلوگیری کردم. اما یک سناریو قتل فوق العاده هیجان‌انگیز را در ذهنم طراحی کردم آنقدر بی‌نقص و پر از خون و خونریزی بود که به این فکر افتادم آن را برای هالیوود ارسال کنم. در این فکرها بودم که متوجه جابجایی سایه‌ای روی چشمانم شدم؛ کمی بیشتر که حواسم را جمع کردم. متوجه شدم که آن سایه دستان پدرم است. مدتی با من حرف می‌زده اما چون در فکر و خیال بودم متوجه‌اش نشده بودم. نگاهش کردم و گفتم: «بله، چیزی می‌گفتی؟» گفت «: کجایی؟ داشتم می‌گفتم اگه خیلی اصرار به کادو گرفتن داری می‌تونم به عنوان هدیه خودت و داداشت رو ببرم بیرون اگه می‌خوای برو لباستو بپوش. وقتی این را گفت احساس می‌کردم سوار یک دسته پرنده بزرگ شده‌ام و به آسمان‌ها وارد شده ام. از خوشحالی زیاد بابا را بغل کردم و گفتم عاشقتم. سپس سریع به سمت اتاقم دویدم تا لباسم را عوض کنم. نگاهی به کمد لباس انداختم به شکل عجیبی خالی بود. یادم آمد که نیمی از لباس‌ها را نشسته‌ام و نیمه دیگر روی تخت افتاده و منتظر اتو شدن هستند. به ناچار سراغ تختم رفتم لباسی را که نسبت به بقیه زودتر اتو می‌شد برداشتم و سعی کردم با سریع‌ترین سرعت ممکن آن را اتو بزنم. اما برای منی که تازه دو ماه بود اتو زدن را شروع کرده بودم مهم نبود چقدر سعی در سریع زدن داشتم یا چقدر چروک‌های آن لباس کم بود در هر حال کارم بیش از ۱۰ دقیقه طول می‌کشید. پدر نیز از آن طرف مرتباً من را صدا می‌زد و می‌گفت دیر شده و من متقابلاً وعدهٔ ۲ دقیقه دیگر را می‌دادم. بالاخره به هر ضرب و زوری که شد لباسم را پوشیدم و به سمتشان رفتم ولی پذیرایی خانه از کویر لوت هم خالی تر بود. گوشه و کنار خانه را می گشتم و همزمان آنها را صدا می‌زدم بعد از تقریباً دو بار زیر و رو کردن خانه کم کم داشت باورم می‌شد که فضایی‌ها حمله کرده و آنها را ربوده‌اند. اما این فکر احمقانه‌ای بود پس مقداری بیشتر به مغزم فشار آوردم: شاید آنها من را رها کرده بودند و خودشان برای خوشگذرانی رفته. در حال بررسی انواع و اقسام احتمالات بودم که صدای بوق ماشین بابا را از بیرون شنیدم فهمیدم که پایین رفتند و در ماشین منتظر مانده‌اند. بدو بدو از خانه بیرون آمدم و سراسیمه وارد ماشین شدم. وقتی وارد شدم قبل از اینکه به آنها فرصت گله بدهم دست پیش را گرفتم و گفتم: «کجا بودید شما؟ کل خونه رو دنبالتون گشتم.فکر کردم ولم کردید رفتید.» برادرم بلافاصله گفت: «آخه خانم آی کیو چرا وقتی قراره برای تولد جنابعالی بریم بیرون باید ولت کنیم؟» خیلی حق به جانب رو به او کردم و گفتم: «شما می‌خواستین منو ول کنین از من می‌پرسی؟» آهی از روی کلافگی کشید و گفت: «به نظرم به این بحث ادامه ندیم بهتره. بابا لطفاً حرکت کن بریم.» بابا از روی صندلی خود چرخید و گفت: «دو تا انتخاب دارید ۱- پیتزا فروشی ۲- نمایشگاه ملی اقوام.» اول خواستیم پیتزا فروشی را انتخاب کنیم ولی یک جورایی در مورد آن نمایشگاه کنجکاو بودیم. پس از بابا پرسیدیم اون نمایشگاه چه جور جائیه. چشمان پدرم برقی زد و سپس با هیجان تعریف کرد که از تمام اقوام ایران در آنجا جمع شده‌اند و فرهنگ و آدابشان را به نمایش گذاشته‌اند. وقتی آنها را تعریف می‌کرد سالن خیلی خیلی بزرگی را تصور می‌کردیم که کلی آدم مختلف با لباس‌های محلیشان آنجا هستند و آنجا پر از هنرهای دستی مختلف اقوام، سرگرمی‌های زیاد و مخصوصاً غذاهای مختلف و خوشمزه است و قراره کلی خوش بگذره. من و برادرم آنقدر از حرف‌های پدرم هیجان زده شده بودیم که بدون هیچ فکر دیگری بلند اعلام کردیم نمایشگاه را می‌خواهیم. پدر نیز با خوشحالی از انتخاب ما استقبال کرد او عاشق اینگونه جاها بود. به سوی آنجا حرکت کردیم متاسفانه به ترافیک سنگینی برخوردیم اما من بیشتر از تاسف متعجب بودم آخر ۴ ماه متوالی این ساعت به عنوان خلوت‌ترین ساعت شبانه روز انتخاب شده بود چرا باید دقیقاً همین امروز و همین ساعت اینقدر شلوغ باشد. نیم ساعتی بود که در ترافیک گیر کرده بودیم حوصلمان کاملاً سر رفته بود برادرم پیشنهاد داد که برای عوض شدن حال و هوایمان با تبلتش به ماشین وصل شده و برایمان آهنگ بگذارد می‌دانستم قرار نیست آهنگی که او می‌گذارد با سلیقه من جور باشد ولی چون راه حل دیگری به ذهنم نمی‌رسید قبول کردم. مدت زیادی بود که هیچ کدام از آهنگ هایش را نشنیده بودم و نمی دانستم چه چیزی در راه خواهد بود ولی انتظار هر چیزی، تاکید می‌کنم هرچیزی را داشتم به جز پخش پلی لیست آهنگ های عمو پورنگ، اولین آهنگی که پخش شد آهنگ معروف اردک تک تک بود.فکر کردم توهم زده ام یا صدا از جای دیگری می آید ولی نه توهم بود و نه صدا از چیز دیگری بود. اول گمان کردم که دارد مسخره بازی در می آورد ولی بعد دیدم که نه، کاملا جدیست. می خواستم چیزی بگویم ولی اصلا حرفم نمی آمد عصب هایم کلمات را انتقال نمی دادند به عبارتی خشکم زده بود و لالمونی گرفته بودم. اما بخش جالب قضیه اینجا بود که پس از چند دقیقه بهت زدگی و سپس چند دقیقه مقاومت متوجه شدم که با ریتم آهنگ همراه شده و با عموپورنگ و برادرم هم خوانی می کنم. در آن لحظه تفکرات تعصبی ام نسبت به سن را کنار گذاشته بودم و از ته دل می خواندم و می خندیدم انگار که زمان ایستاده بود فقط من بودم و برادرم و ضبطی که با صدای بلند اردک تک‌تک را می خواند . در آن لحظه فقط می خندیدم و از لحظه ای که توش بودم لذت می بردم بدون فکر به اینکه این کار بچگانه است یا بزرگانه. من و برادرم در حال و هوای خویش بودیم که ناگهان ماشین ترمز بدی کرد و هر دو به جلو پرتاب شدیم. ولی خداراشکر بنظر می آمد صدمه ای ندیدیم. اما داداشم کمی به خود می پیچید، فکر کردم شاید چیزیش شده باشد اما فقط داشت لوس بازی در می آورد تا شاید بتواند از این موقعیت سو استفاده ای بکند. البته مطمئن نیستم چجور سو استفاده ای می توانست بکند. پدر گفت به مقصد رسیده ایم. منو برادرم با شور و هیجان از ماشین پیاده شدیم و با عجله به سمت ساختمان رفتیم، وقتی رسیدیم با چیزی مواجه شدیم که اثر تمام خنده های درون ماشین را شست و برد. در آنجا بسته بود و با یک زنجیر کلفت قفل شده. یکة بدی بود، واقعا به احساساتمان لطمه خورد. کمی دور و بر را نگاه کردیم و متوجه شدیم دقیقا دیروز در همین ساعت زنگ پایان نمایشگاه به صدا درآمده بود. رو به پدر کردیم و دربارة چرایی قضیه پرسیدیم. پدر پس کله اش را خاراند و کمی تفکر کرد. سپس یادش آمد که حواسش نبوده و تاریخ ها را قاطی کرده، او فکر می کرد امروز 20 فروردین است ولی در حقیقت 21 فروردین بود. داداش، ای بابایی گفت و به سمت ماشین رفت من هم به دنبال آنها رفتم. کمی از این اتفاق ناراحت بودم ولی خوشحال بودم که لحظات شادی را در طی مسیر با بقیه گذراندم. همان شادیه به ظاهر کوچک ولی بسیار بزرگ برای من بهترین کادوی تولدی بود که می توانستم بگیرم. وارد ماشین شدیم و به سمت خانه حرکت کردیم ولی کسی ایندفعه آهنگی پخش نکرد. پدر که رانندگی می کرد؛ برادرم به پنجره سمت راست تکیه داده بود و به افق خیره شده بود و من هم بر حسب عادت همیشگی چشمانم را بستم و خوابیدم. همیشه ماشین برای من همچون گهواره ای برای نوزاد بود. دو تکان کوچک کافی بود که به خوابی عمیق فرو بروم.
خوابی شیرین و زیبا، به شیرینی کیک های تولد و به زیبایی جشن های تولد.